Hoe Netflix me hielp volwassen te worden

Ik kijk verbaasd naar het papier, het staat er echt. Tussen de herinnering dat ik geld moet overmaken en filmpjes aan iemand doorsturen heb ik “Growing up” geschreven. Mijn laat in de avond gemaakte to do lijsten bevatten soms rake teksten ;-).

Ik heb de afgelopen dagen op Netflix een serie zitten bingewatchen over vrouwen met een eetstoornis (no pun intended) in een behandelingscentrum. Inmiddels was ik aangeland bij de verstoorde familierelaties en hoe dat sommige vrouwen vasthoudt in een bepaalde leeftijd en slachtoffergedrag.

Leuk, zo’n spiegel
Ai…
Ik herken ineens mezelf. Jarenlang heb ik gedacht dat ik de relatie met mijn vader moest verbeteren en vond ik dat ik daarin faalde. Tegelijk nam ik hem bepaalde dingen kwalijk. Ineens snap ik in welke mate dat je op een bepaalde plek houdt. Mijn vader heeft naar beste kunnen ons (mijn broer en mij) begeleid, opgevoed en geprobeerd klaar te stomen voor dit leven. Daar zat veel liefde bij die soms in waarschuwingen voor dit of dat, soms in zorgen over ons en soms in een “we zijn trots op je” verpakt was. Ik kan me 1 keer herinneren dat hij heeft gezegd dat ik een mooie vrouw was, het was een onverwachts en ongemakkelijk moment, ik wist niet hoe ik moest reageren. Het lag buiten onze gewoonlijke interacties. Nu denk ik, wat moedig om dat gewoon maar te zeggen tegen je vaak zo stugge dochter. Ik nam hem lang kwalijk dat hij vroeger soms zo onbenaderbaar en kritisch naar mij kon zijn, in reactie heb ik zijn gedrag gekopieerd en liet vaak nog maar weinig zien van wat er bij mij aan de binnenkant speelde. Het sloop erin tijdens de puberteit en daarna heb ik het lang volgehouden. Ik voelde me altijd in de verdediging schieten in onze gesprekken en irriteerde me vaak. Ook toen hij echt wel pogingen deed om contact met mij te maken wilde ik het ongemak dat er voor mij bij hoorde vaak niet aangaan. Met vlagen ging bij mij de deur open en hadden we ineens een mooi gesprek (jep, volwassen ;)). Zoals toen ik zei dat ik een tatoeage wilde op mijn pols, ik was bang dat hij het me zou afraden, zoiets voor altijd, dat kon je toch beter niet doen. De gevreesde afwijzing zat in mijn hoofd. Mijn vader vroeg naar de betekenis en vond het een mooi idee. Nu ik deze blog schrijf schaam ik me, ik heb het hem niet makkelijk gemaakt. Schaamte is een ongemakkelijk gevoel, soms is het makkelijker je verhaal in stand te houden dan te moeten kijken naar je eigen acties of gedachten en te moeten zeggen dat je fout zat.

Change of the game
Sinds zijn hersenbloeding zijn onze relatie en daarmee automatisch de interacties verandert. Mijn vader en ik waren nooit van het aanraken, een kus op de wang, een kneep in mijn arm bij aankomst en afscheid, dat was het wel. Nu bedankt hij me uitvoerig, vaak emotioneel, wanneer ik hem ‘achterlaat’ bij de lunchtafel. Ik aai over zijn gebogen rug die nooit meer recht zal worden. Toen zijn nagels een paar weken geleden te lang werden heb ik ze geknipt en kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zijn handen had aangeraakt. Ooit lang geleden was het heus anders. Mijn moeder rechts en mijn vader links of andersom. Ze hielden allebei een hand vast en elke keer als ik sprong dan slingerden zij me een stukje door de lucht. Nog niet eerder was ik zo dicht bij het gevoel van vliegen geweest. Jammer genoeg wordt een kind te zwaar en moeten ouderhanden op een bepaald moment loslaten.

Netflix dus.
Ik zag de vrouwen worstelen, verdrietig en boos zijn om verschrikkelijke dingen die in hun jeugd waren gebeurt en hoe ze in sommige opzichten nog niet volwassen waren geworden. En ik dacht bij mezelf, B, grow up. Leuk hoor, ondernemer zijn, je eigen geld verdienen, best volwassen allemaal. Maar dat ik bijna huilend van paniek een excellsheet van mijn nieuwe boekhouder wegklik, mijn afwas soms dagen laat staan, netjes mijn agenda plan om vervolgens in 2 minuten te besluiten niks uit die agenda te doen, maar lekker te gaan festivallen in Utrecht. Daar kun je wellicht een wenkbrauw bij optrekken. Nou zijn die dingen an sich nog prima te overzien, maar op emotioneel vlak ten opzichte van mijn vader, daar mocht ik echt wel even mijn ogen open doen en zien wat mijn aandeel is geweest en de verwijten die ik lang had loslaten. Het verhaal opnieuw bekijken en herschrijven.

Waar
Vandaag ben ik weer op bezoek bij mijn vader. Hij zit te slapen voor de tv waaruit een kerkkoor galmt. Ik maak hem voorzichtig wakker. Praten gaat hem ook vandaag moeilijk af en regelmatig blijft het gesprek niet vanzelf op gang maar kan hij ineens wegzinken, de blik op oneindig. Gesprekken voeren vind hij vermoeiend, omdat hij er telkens op moet focussen. Maar altijd is hij dankbaar als er bezoek is geweest. “We moeten er het beste van maken” is inmiddels een gevleugelde uitspraak van hem. Ik ontdek dingen die ik niet wist en stel vragen die ik nooit heb gesteld. Sommigen blijven onbeantwoord omdat hij de antwoorden zelf ook niet meer weet. Aan het einde van mijn bezoek vraagt hij, “Vind je het wel leuk om te komen?” Misschien denk je wel “Wat een dooie pier”. “Ja”, zeg ik, “ik vind het fijn om langs te komen en met je te praten.” Ik heb het nog noot zo gemeend als nu.

9 Opmerkingen

Discussieer mee en vertel ons uw mening.

Maaike van Kempenantwoord
7 juni 2017 om 06:46

Slik

Sinian Nienhuisantwoord
7 juni 2017 om 09:36

<3 Deeldankjewel.

Bekeantwoord
7 juni 2017 om 09:39
– Antwoord aan: Sinian Nienhuis

Heel graag gedaan

Peetantwoord
7 juni 2017 om 10:56

GROW up has passed, GO up!????

Uriasantwoord
7 juni 2017 om 15:06

Schitterend. Brutally honest!!!

7 juni 2017 om 16:04

Prachtig!

Anuradha Panchamantwoord
8 juni 2017 om 06:03

Mooi stuk! Sommige dingen zijn zo herkenbaar. Eerlijk, confronterend en een vleugje humor????

Marlousantwoord
8 juni 2017 om 07:04

Moooooi

Meikeantwoord
8 juni 2017 om 13:58

Mooi!

Antwoord aan Meike Reactie annuleren