Waar het goud verstopt is

Ik voel een pijn in mijn borst daar waar het hart zit en verbaas me weer hoe het lichaam vertaalt wat de mond nog niet kan zeggen.

 

Droom

Het is warm in mijn kamer en ik ben net wakker geworden uit een droom. Een droom over Kerstmis, waar ik de tafel aan het dekken was en er al gasten aanschoven. Ik klom door een raam naar buiten en toen ik probeerde weer naar binnen te klimmen merkte dat mijn armen de kracht misten. Op dat moment liep er een oud klasgenoot achter me langs, ik werd een beetje onzeker en deed gemaakt verrast. Toen hij doorliep en niet bleef om te praten was ik teleurgesteld. Net zoals ik gisterenavond teleurgesteld was toen een onbekende man hetzelfde deed. In de echte wereld kwamen de echte vraagtekens. Had ik iets verkeerds gezegd? Stond ik ineens in het volle licht en bleek toch niet aantrekkelijk te zijn? Ik had misschien te weinig teruggevraagd.

 

Geraakt

In mijn droom staan er ineens heel veel mensen te wachten, die allemaal door het raam naar binnen willen, sommigen ken ik. Iemand helpt een jong meisje. Zodra ze in de raamopening staat draait ze zich om en kijkt ons nieuwsgierig en onbevreesd aan. Grote ogen die raken, je voelt het door de groep golven. Achter me een zwangere vriendin en ik weet dat ze denkt aan haar toekomstige zoon of dochter, hoe ongekend de schoonheid van een kind is. Er klinkt ineens muziek, we zijn ontroerd, ook het kleine meisje huilt. Er kruipen voorzichtig tranen over haar wangen en ik hoop zo dat ze zich niet schaamt. Ik huil inmiddels ook en besluit om mijn tranen niet weg te vegen, zoals ik gewoonlijk doe, om haar te laten zien dat het ok is.

 

Angst

Naast de hartpijn voel ik me alleen. Het schrijnt wel vaker de laatste weken bij het wakker worden. In het echt beginnen nu ook tranen te komen. Ik mis mijn moeder en vraag me een moment af hoeveel reclames er nog verzonnen zullen worden en hoe weinig daarvan zijn voor de moeders die ontbreken. Ik mis ook de vriendin met wie ik een paar dagen op reis was. Er is angst, angst dat ze niet meer met mij op reis wil na deze keer. We hadden een gesprek over kunst en ik voelde me steeds kleiner worden. In plaats van dat ik haar vertelde wat er gebeurde probeerde ik me staande te houden en werd harder in mijn toon. Het gesprek voelde onaangenaam en toen ik toch brak voelde ik me aanstellerige vrouw, dramaqueen zei mijn hoofd. Ergens was ik bang dat ik iets tussen ons gebroken had.

 

Na al die tijd en alle hulp lijk ik nog te zijn waar ik was. Angstig om liefde kwijt te raken. Daarom probeer ik me zo op te stellen dat het niet gebeurt. Inmiddels heb ik geleerd om niet meer zo opzichtig te laten zien dat ik mezelf niet zo leuk vind. De eetstoornis die ik ooit had en andere aanverwante zaken, die heb ik afgeleerd, à la van Kooten en de Bie “Daar ben ik voor behandeld”. Waardoor het aan de buitenkant een stuk opgeruimder lijkt. Maar ik besef dat ik vervangende manieren heb gevonden voor hetzelfde gevoel; altijd maar druk zijn, eisen dat ik dingen aankan die niet zo goed voor me zijn, mezelf steeds vergelijken met anderen. Al xxx jaren hoor ik van mensen dat ik zo hard voor mezelf ben en dan denk ik altijd ‘Ja, duh, want anders verandert er niks’. Maar met hard zijn verandert er ook bijzonder weinig (die kennis hadden jullie vast allang), uitgebreid getest en onvoldoende effectief bevonden.

 

Als je 3 dagen en nachten met elkaar bent, dan gaat de vernis er een keer af. Dat deed het. Dan ziet iemand dat ik intens sjacherijnig kan zijn, dat ik koste wat het kost naar huis toe wil wanneer we ons vliegtuig missen, dat we elkaar soms niet begrijpen en ik dat de ander dan kwalijk kan nemen terwijl dat niet terecht is. Kortom, het roest onder de vernislaag. Ik weet dan zeker dat andere mensen dat niet hebben, dat die wel ‘normaal’ zijn.

 

Toen ik geboren werd

Ook in liefdesrelaties speelt het, de beste versie, in mijn geval de meest afgestemde op wat de ander wil versus de echte versie. Hoe kan het dat ik zo gewenst was als baby, maar me zo ongewenst voel als volwassene. Ik kan er niet bij. Toen mijn moeder me voor het eerst vasthield had ik volgens haar zeggen wijze ogen en altijd als ze vertelde over mijn geboorte voelde ik haar blijdschap over mijn komst. Waar is mìjn blijdschap over mijn komst?

 

Ik kan het niet meer. Ik wil een compleet mens zijn zonder de angst dat er dan iemand weggaat. Ik wil niet meer ‘onderhandelen’ over aandacht en liefde. In al die jaren hebben alle lieve woorden, alle confronterende sessies, uitdagende boeken, alle ‘ik hou van jou’s’ me niet verder kunnen brengen. Omdat daar de sleutel niet ligt. Het woord waar ik zo bang voor ben is precies die plek waar het goud verstopt is.

 

Alleen.

Alleen ik kan zoveel van mij houden als ik nodig heb. Alleen ik weet wat echt goed voor me is. Ook als alles afbreekt, dan ben ik er nog. Ik vind dat het mooiste en het meest verschrikkelijke. En tegelijk weet ik zeker dat er meer mensen zijn die worstelen met deze dingen. Omdat dat nou eenmaal onderdeel van mens-zijn is, jezelf elke keer opnieuw leren kennen. Alle groefjes en nerven, de gladde golven en de ruwe hoeken en dan durven zeggen “hey, ik mag jou wel”. Laten we afspreken dat we elkaar voor deze keer niet een hart onder de riem steken, ons laten sussen met liefbedoelde woorden van de ander die je tegelijk zo afhankelijk kunnen maken. Maar juist tijd nemen om te voelen wat we echt nodig hebben. Want alleen jij weet dat.

11 Opmerkingen

Discussieer mee en vertel ons uw mening.

Mirjamantwoord
17 mei 2017 om 19:33

Zo mooi…en zo herkenbaar…
Dank je wel!
3

Bekeantwoord
17 mei 2017 om 19:39
– Antwoord aan: Mirjam

🙂 graag gedaan!

Vanessaantwoord
17 mei 2017 om 19:49

Heel mooi beke!

Bekeantwoord
17 mei 2017 om 19:54
– Antwoord aan: Vanessa

Dank je wel 🙂

Hediantwoord
17 mei 2017 om 20:23

Prachtig Beke! <3

Bekeantwoord
18 mei 2017 om 07:26
– Antwoord aan: Hedi

Dank je wel Hedi!

Peterantwoord
17 mei 2017 om 22:13

Pats boem. Wat een mooi eerlijk ontroerend en confronterend verhaal. Food for thought

Bekeantwoord
18 mei 2017 om 07:25
– Antwoord aan: Peter

Ha Peter, dank, wat een fijne reactie.

Florienantwoord
18 mei 2017 om 06:37

Prachtig Beke! En ook herkenbaar xx

Bekeantwoord
18 mei 2017 om 07:25
– Antwoord aan: Florien

Dank je wel! <3

Shamalantwoord
19 mei 2017 om 13:00

brok in mijn keel……Prachtig. Zo kwetsbaar, eerlijk en raak!

Antwoord aan Beke Reactie annuleren