Hoe wil je leven?

Hij stak over en stapte met een handige beweging over het hek. De beveiliging probeerde hem terug te fluiten, maar was al te laat. Toch ontstond er alsnog een discussie die begon over het ongeoorloofd kruisen van de Coolsingel waar de marathon plaatsvond en eindigde met nationaliteit.

Binnen twee minuten bemoeiden mensen uit het publiek zich ermee en viel het woord respectloos, gevolgd door een opmerking over “Nederlander zijn”. Op dat moment voelde ik weerzin. Weerzin tegen dat kleine witte vrouwtje met de grijze krullen en de man naast haar die er zo nodig een ander soort gesprek van moesten maken.

Ik sympathiseerde met de jongen, die een accent had (Turks, Marokkaans?) en voluit riep “Ik bèn een Nederlander”. Zachtjes zong ik, It’s all about love, maar van binnen trilde mijn energie mee met de opgefokte van de anderen. Ineens verhief ik ook mijn stem “Het gàat niet om nationaliteit!” gevolgd door een “Mensen de zon schijnt, laten we relaxed doen!” Maar het moment had niks relaxed in zich.

Na nog wat geschreeuw verdween de jongen, de vrouw en man draaiden zich weer om. Ik verontschuldigde me aan het meisje naast me, die was vast geschrokken van mijn plotselinge uitbarsting. Maar ze zei “Ik stond me ook al op te vreten van binnen.”

Thuis dacht ik, “Nederlander..” het woord moet gewoon weg. We zijn bewoners van een land, dat toevallig Nederland heet. Maar de identificatie en daardoor uitsluiting van anderen door ons “Nederlander zijn”, echt waar, gatverdamme.
Je woont in een multi-culturele stad als Rotterdam, dat accepteer je of niet. Maar die tweede variant is een stuk minder gezellig. Hoe wil je leven?