klein of groot, over niet-weten

Zwetend word ik ’s nachts wakker. Ik heb geen inkomen dreunt het in mijn hoofd. Of tenminste, ik ben aan het interen op de buffer die ik had opgebouwd. Geld vond ik altijd al een dingetje. Nu voel ik me vrijer dan ooit op allerlei vlakken en tegelijk popt deze angst vaker op. Dè angst is eindigen op een callcenter of een variatie daarop.

Ongeveer een jaar geleden wilde ik van de ene op de andere dag ineens volledig veganistisch gaan koken. Vegetariër was ik al op ongeveer 355 dagen per jaar en het weinige vlees dat ik at was biologisch. Daar glipte weleens een bitterbal op een bedrijfsborrel tussendoor waar ik me terugwerkende kracht licht schuldig over voel ;). Het filmpje waarin kalfjes gescheiden werden van hun moeder omdat de melk voor ons is hakte erin. Veganistisch koken bleef bij een half gelukte poging. Ik mikte yoghurt en melk uit mijn dieet, hield boter en kaas over. Dat ging zo een paar maanden. Tot nu. Ik had me niet gerealiseerd dat ik ineens mijn hele leven zou overdenken. Het ging toch alleen om een switch van de inhoud van mijn bedrijf? Think again! Ineens lijk ik alles aan een nieuwe evaluatie te willen onderwerpen. Hoe ik mijn dag indeel, waar ik energie aan wil besteden, of mijn sociale netwerk niet veel te groot is enzovoorts. Dus ook wat ik eet. Het pakje boter in mijn koelkast is bijna op en ook de kaas ga ik niet aanvullen. Ik kan het proberen toch? Gewoon kijken wat er gebeurt.

Zo ongeveer is ook de staat van mijn bedrijf nu. Ik probeer maar wat. Kijk wel wat er gebeurt. Elke keer dat iemand vraagt wat ik dan nu doe en hoe het gaat met mijn nieuwe business voel ik me ongemakkelijk, omdat ik nog niet weet wat het wordt. Iets niet weten voelt ongepast en tegelijk ook als een belachelijke luxe, je moet toch een plan hebben?

Ik wil mensen een smeuïg verhaal opdissen. Posten op FB dat ik waanzinnige plannen klaar heb staan en dat ik zo helemaal volledig bij mezelf ben gebleven in de ontwikkeling daarvan, mijn hart volg. Maar dat verhaal is er niet. Ik heb niks klaarstaan en moet elke keer oppassen dat mijn hoofd de rest niet overstemd. Dan ben ik bang dat mensen gaan afhaken, op iets waarop ze nog niet eens konden aanhaken, want trainingsacteur ben ik niet meer en het nieuwe hult zich in nevelen. Vervolgens komt er ongeveer dit uit “Ik denk dat ik een verhalenverteller ben. Ik schrijf blogs en maak filmpjes. Ja, een vriendin noemde het “Beke duikt op” Dan doe ik ‘iets’ of laat ‘iets’ achter in een openbare ruimte. Het lijkt erop dat ik weer richting de kunst ga… Maar nu moet ik nog bedenken hoe ik dat ga omzetten naar een verdienmodel, want ik wil niet afhankelijk zijn van subsidies.“ Elke keer wanneer ik dit verhaal of een variant ervan vertel voel ik me een beetje klein worden, omdat ook het verhaal te klein lijkt, het zijn nog maar drie filmpjes, er staan teveel ‘ietsen’ in, en kunst, ach kunst iedereen weet dat je daar sowieso niet van kan rondkomen. Ofwel, ik loop lekker op mezelf in te praten ;).

Terwijl…

Als ik blogs schrijf of mijn filmpjes maak het zò goed voelt. Maar dat durf ik bijna niet hardop te zeggen. Uit angst dat mensen het maar raar of stom vinden dat ik denk dat hier iets zit voor mijn nieuwe bedrijf. Vroeger kon ik er al niet zo goed tegen, iets leren terwijl mensen figuurlijk of letterlijk op mijn vingers keken. De laatste keer was rijles, de hel van de rotondes waarbij ik altijd net te laat schakelde of vergat het knipperlicht aan te zetten. Nu voelt het weer een beetje zo, wat ik maak wil graag gezien en/of gelezen worden en tegelijk is het nog niet af. Als ik het verhaal ombuig naar de grote variant, dan zou “nog maar” 3 filmpjes worden: ik heb drie filmpjes gemaakt! Die ik qua opzet zelf heb uitgedacht, waarvoor ik mensen enthousiast genoeg krijg dat ze met me meewillen om te filmen of erbij te zijn, ik zelf de montage verzorg en in het proces van het uitvoeren zowel de toevallige aanwezigen als de mensen die filmen ook een ervaring aanbied, waarbij niemand van tevoren precies weet wat er gaat gebeuren, ofwel je gaat mee op een avontuur. Die uitleg klinkt toch alweer een stuk steviger.

Zo dwarrelen de gedachten vandaag heen en weer, ik maak het kleine groot en het grote klein.