Lekker strepen!
Het is 13.04 uur en ik heb al weer bakken aan info over mezelf uitgegoten. Onder andere de blogmail van Bas Bakker, en die triggerde me.
Waarom doe ik zo druk, Bas heeft het over de verslaving aan het doorgaan. Bij mij is het denk ik verslaafd zijn aan het kunnen afstrepen van dingen op lijstjes, een nuttigheidssyndroom. Maar wanneer ik dat strepen doe, wàt heb ik dan eigenlijk voor elkaar? Wat is er dan zo ontzettend anders in mij of mijn leven dan daarvoor?
Ben ik een beter mens omdat..? Heb ik de wereld verandert door..? Voel ik me gelukkiger, want..?
• Ik ben eindelijk naar de papierbak geweest (streep)
• Ik heb vandaag gezichtscrème gekocht (streep)
• Mijn mailbox weer onder de 10 mailtjes (streep)
• De schrijfoefening gedaan die ik van plan was (streep)
• Koud afgedouched vanochtend (streep)
• Administratie bijgewerkt (streep)
• Aanwezig geweest op social media (geen streep, maar toch maar mooi gedaan, zichtbaarheid als ondernemer is tenslotte ook belangrijk)
• Een nieuw online programma over vrouwen en sexualiteit aangeschaft (geen streep, maar goeie investering in mezelf)
• Zelfs de lunch lijkt van de to do lijst gekomen, een salade voor mezelf gemaakt, schouderklopje voor de gezonde variant.
Enz enz enz, ik word moe als ik mijn eigen opsomming lees. Achter die streep lijkt het grote geluk zich voor even te bevinden. Mijn beloningscentrum maakt vast iets van endorfine aan wanneer ik mag afstrepen.
Er lijkt altijd een enorme urgentie te zitten op dingen, zowel de kleine die morgen ook zouden kunnen als de grote, echt urgente. Het is een eindeloze stroom, voor wat ik afstreep kan er meteen weer iets nieuws in de plaats.
Gisteren zat ik met een vriendin te lunchen. We hadden een ober die lekker meeging in onze grappen en nieuwe friet aanbood toen ik mijn puntzak in houder per ongeluk had omgekieperd. Friet en mayo lagen gezellig naast elkaar en de thee was niet van Lipton (qua smaak voor mij de ergste thee ooit). Het was kortom fijn. Ik vertelde haar over 3 posities die ik bewust heb leren kennen in een coaching en toen ook fysiek in de ruimte moest leggen door middel van een gekleurde cirkel.
Rechts van mij kwam als zwarte cirkel het NIETS, de plek waar ik depressief ben en het leven kut vind, te ingewikkeld en een eindeloze vermoeidheid voel op alles.
Links van mij in het oranje was het WOW, de plek waar het heeeeel gaaf is en toffe dingen gebeuren en ik super-up ben, ik leef, adrenaline, waar ik vanalles voor elkaar krijg. Ha!
Dan was er nog een plek waarvan ik niet zo goed wist wat het was en of ik er wel wilde zijn. Die kwam in het midden, een beetje naar achteren ten opzichte van de andere twee. Ik plakte er in mijn hoofd “Saai” op en legde er een blauwe cirkel neer.
Van de coach moest ik maar eens op alle plekken gaan staan en voelen of het klopte wat ik had bedacht over die plekken. Rechts kwamen de tranen, hier wilde ik niet zijn. Hier kwam er niks meer uit me, het enige positieve was dat ik ook even niks hoefde van mezelf, omdat ik alles toch nutteloos vond. Links voelde ik spanning in mijn lijf, alles op scherp, maar of dit nou het eeuwigdurende, glitterfeestje was wat ik er van tevoren bij had bedacht?
Dan nog dat blauwe midden, ik ging er staan en tot mijn verbazing zakten mijn schouders naar beneden. Ik voelde me een beetje loom, als op een warme zomerdag. Ik kon wel dingen doen, maar het hoefde niet gehaast en ook niet perfect. Het was meer laissez faire. Zoals je schouders ophalen als er geen wc-papier is en tijdelijk overgaan op de Tempo-zakdoeken. Geïrriteerd zijn om de panty met ladder, maar vooral ook blij dat je niet een dure Wolford aan had. Verdrietig zijn en dus maar gewoon gaan zitten huilen op je bank. Daarna denken, zo dat lucht op en rustig een kopje thee gaan zetten. Het was een plek waar ik best vaker zou kunnen en willen zijn.
Ik heb zo’n vermoeden dat mijn to-do lijst er vanuit daar ook anders uit zou zien. Noem ik het sowieso een optie-lijst. Misschien staat er minder op of hecht ik minder belang aan wanneer het gebeurt. Ik weeg af om alle lijsten volledig te schrappen, maar als ik dat doe, dan krijg ik geheid boetes omdat ik mijn aangiftes vergeet te betalen. Of maak ik nooit meer een filmpje, want loopt mijn dag vol met andere dingen. Leven in het moment is heerlijk, maar de ongestructureerdheid van mijn brein vraagt om sommige reminders. En dan zet ik nu een streep door ‘blog schrijven’. Hè lekker hoor, zo’n endorfineshotje 😉
Lieve lezer, hoe ga jij om met to-do lijsten, urgentie, enzovoorts?