De dag van alles tegelijk / Het Festival

18.54 uur

Het lukt me niet goed in te parkeren. Ik probeer het drie keer op één plek, dan twee keer op een andere en uiteindelijk zet ik hem, ondersteund door mijn eigen gevloek, dan eindelijk netjes genoeg op de derde plek neer. Ik ben op. Zittend in de auto bel ik mijn vader. “Ik wilde je nog even laten weten dat ik morgen ongeveer 11 uur bij je ben.” Ik praat bewust langzaam en probeer geruststellend te klinken. “Vind je het spannend?” Hij vindt het spannend, “Maar we maken er het beste van, ik ga mijn best doen” zegt hij. Mijn hart breekt een beetje. Ik ben nog lang niet zijn leeftijd en ik word al gestressed van nieuwe situaties. Laat staan als je geheugen niet meer werkt zoals het zou moeten en je gaat binnen een jaar voor de 9e keer verplaatst gaat worden. Ziekenhuis in en uit, tussendoor weer thuis proberen, tijdelijke zorginstellingen om aan te sterken, kortom veel gedoe. Ik probeer hem gerust te stellen, dat ik hem kom ophalen en alles ga regelen, dat ik morgen erbij blijf tot hij goed op zijn plek is. “Fijn” zegt hij en “dank je wel”, maar de onrust blijft, dat voel ik.

In de ochtend van deze dag, 9.25 uur

Ik ben te laat. Om 7 uur wakker en dan toch te laat vertrokken, hoe krijg ik het voor elkaar. Vriendin 1 opgepikt, vriendin 2 opgepikt en gaan. We komen net op tijd in Eindhoven aan, in een bomvolle zaal is organisator Patty (Golsteijn) bezig met haar intro-verhaal voor de kick-off van Het Festival. Dan start ineens workshopronde 1, mensen schieten allerlei kanten op en binnen no time is de centrale ruimte leeg. Ik ben even beduusd en ook volledig gedesoriënteerd. Oh fuck, ik had natuurlijk op het blokkenschema van tevoren moeten aankruisen waar ik heen wilde! Ik rommel in mijn telefoon, zoek naar de app, waar is dat schema nou gebleven! Ik kijk verloren om me heen, herken Sanne die ik vandaag nog zou opzoeken, een twitterdate, en zeg haar gedag. Ze biedt luisteren zonder oordeel aan op dit festival en ik maak er meteen dankbaar gebruik van. Ik probeer mijn verwarring onder woorden te brengen, dat ik overweldigd ben door zoveel mensen, het autorijden, de workshop die ik nog moet geven waarin ik ook mijn documentaire laat zien. Tijdens ons gesprek besluit ik ronde 1 die toch al is begonnen gewoon te skippen. De spanning die ik in mijn keel voel zakt weer weg. De rest van de dag is een vermakelijke chaos; Hoi, hee, Hallo! Kennen jullie elkaar al? Wat leuk je te ontmoeten! Ik heb je workshop gemist, ging het lekker? Taart, waar? Weet iemand hoe dit werkt? Ah, hier zit ook een toilet! Oh sorry, ik herkende je niet zonder krullen en hoed. Wat gaaf, daar wil ik nog een keer meer over horen! Het is één groot feest. Aan het einde van de dag ben ik als een kind dat niet wil slapen “want ik ben heus nog niet moe”, maar man wat ben ik moe. Gelukkig was de deal dat een van mijn vriendinnen terug zou rijden.

20.39 uur

Laptop op schoot, nu komt het afkicken. Waar ik op zulke dagen meedrijf op de “It’s awesome! vibe” die er hangt, zit ik nu in een stil huis. Het verschil tussen de volheid van al die mensen die zoeken, praten, vormgeven, inspireren of zich laten inspireren is zo groot met de breekbare stem van mijn vader net aan de telefoon. Ik weet niet wat ik ermee moet. Het heeft te maken met de gelaagdheid van elke dag, verdriet en blijdschap naast en door elkaar. Kan dat? Blijkbaar, want het gebeurt. Mag dat? Het mag. De fases lopen net als de emoties naast en door elkaar. Wij Festivallers staan nog juichend en soms stampvoetend in het leven. In onze moshpit. Mijn vader schuifelt en struikelt al rond op de afterparty, waarbij hele andere dingen in zicht komen of er soms opeens zijn zonder aankondiging. Dat vindt hij lastig en vooral heel spannend. En ik ook.