Wat een nachtmerrie

Ik schrik wakker en durf een moment niet te bewegen. Rutger Hauer zit achter me aan. Het gevoel is zo intens dat ik het licht aan moet doen en vervolgens mijn huis controleer. Bij elke plek waar een Rutger Hauer, als de enge lifter uit die gelijknamige film, zich kan verstoppen houd ik even mijn adem in. Het feit dat ik ongewapend ben en half ontkleed maakt het er niet beter op. Yep, ik heb een zeer levendige fantasie.

Tegelijk weet ik ook wel dat het niet om Rutger gaat. Die heeft wel betere dingen te doen dan in Crooswijk een x aantal trappen opklimmen naar het huis van een JungleReporter. De angst gaat over het besluit dat ik mijn onderneming een andere kant op wil laten gaan en hoe ik dat ga doen. De ‘gaat dat wel lukken of eindig ik dit keer toch in de goot’ stress. Oerangst, overlevingsangst, geef het een naam. Rationeel bekeken is er nooit wat aan de hand, ik woon in Nederland, ben niet psychisch in de war en heb een goed sociaal netwerk. Ik zou hard mijn best moeten doen om het zo te verkloten dat ik inderdaad op straat terecht kom.

5 jaar geleden toen ik besloot om niet een andere bijbaan te zoeken in combinatie met het acteren, maar volledig te gaan voor het trainingsacteren was ook zo’n moment. Ik sliep er weken slecht op, vroeg me af waar ik in godsnaam mee bezig was. Uiteindelijk is het allemaal goedgekomen. Angst voor het nieuwe, een oud gegeven. Mijn schoolrapport, ik ben 10 jaar en meester Jan probeert me gerust te stellen.

Voor de zekerheid check ik nog even achter het douchegordijn, alles is veilig, nu mijn bedrijf nog.