Verwachtingen
Vanaf de bank met een beker thee in haar hand zag een vriendin mij hyperend door het huis gaan. “Ik weet niet wat ik aan moet!” Het was klassieke date-stress. Maar ja, hij had een bootje geregeld om mee door de Amsterdamse grachten te varen. Dit was niet je doorsnee drankje doen date.
Het zou per definitie een interessante middag worden. Date 1 was namelijk gezellig geweest, maar voor mij niet meer dan dat. Date twee leken we qua gevoel ineens toch uit de friendzone te komen. Dus date drie beloofde de definitieve uitslag en aangezien er al wat appjes met hints waren geweest, kon dit toch niet anders dan op z’n minst zoenen worden.
Veel te laat reed ik naar Amsterdam. Op een tankstation scoorde ik nog snel een bootmascotte en wat foute snacks, zakjes chips en knisperdrop. Stress nam alleen maar toe toen ik èn te laat was èn voor het eerst in mijn leven een parkeergarage in moest rijden. De motor gromde venijnig toen ik als een achterlijke het gaspedaal intrapte en omhoog schoot. Eenmaal ingeparkeerd was ik volledig de weg kwijt. Als een kip zonder kop graaide ik spullen uit de auto, rende er nog drie keer omheen. Zat ie op slot? Had ik de lichten uit? En waar was mijn fucking parkeerticket?!
Natuurlijk liep ik de verkeerde kant op, dus toen ik eindelijk bij de Westergasfabriek aanlandde was ik ongeveer een uur te laat. Ik hoopte dat bootmascotte Tijgetje de boel zou redden. Mijn maag deed raar en ik ademde te hoog, hoe zat mijn haar eigenijk? Hij moest hier ergens in de buurt zijn. Ik belde hem, hij nam op, ik liep de hoek om en zag hem staan….
en toen niks. Ik voelde niks. Misschien moest de stress zakken? De boottocht was geweldig, Tijgetje zat voorop in een autoband geklemd, de zon kwam tevoorschijn, hij vond de snacks leuk en lief. Maar het wilde maar niet gebeuren qua gevoel. We dronken daarna koffie in de zon, keken naar de dansende mensen op het plein en praatten over relaties en liefde en andere mooie dingen.
De middag was voorbij en ik liep naar mijn auto. Ik was een beetje verbouwereerd. Verwachtingen die zo niet blijken te kloppen, daar moest ik nog een autoritje over nadenken. Thuis appte ik hem, dat ik het niet had gevoeld, of ik daar alleen in stond. Hij reageerde wat verbaasd, nee, ook niets gevoeld, maar hij had er helemaal geen rekening mee gehouden dat er iets zou gebeuren. Niet dat hij het niet had gewild! Hij appte bijna verontschuldigend, wat heel lief was, maar de conclusie bleef hetzelfde. De vibe was er niet geweest. Verwachtingen zijn verwarringen, zoveel werd me duidelijk. Ik had van tevoren een verhaal bedacht en hij ook, maar dan een ander verhaal dan het mijne. That’s the way love goes 😉
Uw datende JungleReporter
