Spugen en grommen

Ik heb ‘t al eerder gezegd, emoties, wat een gedoe. Vandaag zit ik in een über bewolkte bui. Alles is stom en ik nog het meest. Ik verwijt mezelf dat ik geen beslissingen durf te nemen. Over iets groots? Over waar we de eindshots van de docu over single vrouwen gaan draaien. Niks permanents, niks op leven en dood. Maar ik voel me als verlamd en mijn hoofd bonkt dat ik de juiste beslissing moet nemen. DE JUISTE! Na een huilbui bij mijn editor op haar kantoor klaart de lucht wat op.

Later op de middag, na het draaien als ik weer thuis ben, zie ik een filmpje over je niet laten tegenhouden door je angsten, in je grootsheid stappen. Hoewel ik de dame in kwestie ook weleens live heb ontmoet en haar echt leuk vind, trek ik dit nu heel slecht. Ik ben volledig klaar met grootsheid en waarmaken waarom ik op aarde ben. Waarom eigenlijk? Bovendien heb ik regelmatig een gebrek aan focus (Focus!) waardoor ik veel begin en weinig afmaak. Waarna ik mezelf weer kan verwijten dat ik ook nooit eens iets doorzet. Alleen al daarom moet de docu af dit jaar. *Note to self: Je hebt je fucking rijbewijs gehaald!!!! Je zet wel door.*

Ik spuug vandaag op alle blije foto’s, successen en opgewekte berichten op Facebook. Terwijl ik er andere dagen net zo hard aan meedoe. Ik vind mezelf zielig en een aansteller tegelijk. Ik denk regelmatig na over waarom ik dingen wil delen, op FB, maar ook via mijn blog en hoe oprecht dat eigenlijk is. Waar begint het strelen van mijn ego, dus eigenlijk gewoon ik. Want als ik ego zeg, dan doe ik bijna alsof het ineens ok is. ‘Ontwikkeld’ als ik ben snap ik namelijk heel goed dat het ego niet belangrijk is. Zodra ik het woord ego gebruik neem ik afstand en lijkt het minder erg te zijn. Tenslotte wil het ego aandacht, niet de echte pure Beke zelf die daarachter verscholen zit en natuurlijk heel onzelfzuchtig is. Hoeveel keer ‘ik’ heb ik in deze alinea gebruikt?

Maandag gaan we weer oefenen met onze cabaretgroep. Het is leuk en fijn. Het is ook de wens om op een podium te willen staan. Hoe vaak heb ik niet deels bewonderend en deels jaloers in een zaal gezeten. Kijkend naar wat er op het podium gebeurde en daar deel van uit willen maken. Tegelijk dat leeg vinden en mezelf afwijzen op die wens. Nu al denkend dat als ik er sta ik zelf zal ervaren dat het leeg is. En toch wil ik het.

Ik snap vandaag (en ook gisteren en eergisteren en zo verder) trouwens niks meer van liefde. Wat is dat eigenlijk? Het is niet krijgen wat je wilt of dat doen wat de ander wil. Maar in de praktijk lijkt het daar toch verdomd vaak op. Ik zit er middenin. Hij appt niet meer zoals voorheen. En dat doet pijn. Ik ben minder belangrijk, minder leuk blijkbaar. Ik krijg niet meer wat ik wil en nu is het ineens niet meer zo leuk. Het is niet eens een relatie. Maar ik ken hetzelfde patroon uit een relatie. Alles verandert voortdurend en dat maakt me in dit opzicht onzeker. Ik ben verre van verlicht. Vandaag ben ik zoals mijn aanrecht eruit ziet, a mess and all over the place.

Jullie JungleReporter

 

Afwas

 

1 Reactie

Discussieer mee en vertel ons uw mening.

Adriantwoord
21 april 2016 om 16:23

Schatje ben je. En jij mag dat. Spugen op Facebook. Sterker nog. Ik ga je steunen. Ik spuug met je mee. Uit solidariteit.

Antwoord aan Adri Reactie annuleren