Verantwoordelijk (dacht t niet)

“Nou meid, dat was een goeie schreeuw hè. Ja sorry hoor, maar wij moeten hier zo aan de slag.”

Twee dames richten de ruimte in terwijl ik huilend en schreeuwend op een matras zit. De dorpsgek, dat ben ik. Terwijl iedereen rustig zijn spullen pakt zit ik tussen mijn begeleiders. Ik kan ook nooit eens normaal doen, 1 tantra workshopje en mevrouw gaat neer hoor. Ik probeer uit te leggen waarom ik zo emotioneel ben. Roxane kijkt me met zachte ogen aan.

“When did you start to believe you are responsable for the feelings of other people?”

Wat eraan vooraf ging

“Walk around, when we say stop, you hug the partner in front of you” De seconde dat ik hem aankijk denk ik al, ik wil niet huggen met jou, maar ja ik heb je al uitgenodigd door je aan te kijken. Deze man heeft geen enkele last van mijn twijfel. Hij gaat er vol in, ademt knoflook in mijn gezicht en houdt me steeds steviger vast. Ik weet niet hoe ik eruit moet komen.

De oefening erna moeten we elkaar masseren en ik kan alleen maar denken “Niet met hem, niet met hem”. Dus op het moment dat hij enthousiast een matras begint te verslepen ren ik hem achterna en zeg dat ik deze oefening niet wil doen, want ik heb niet het lef te zeggen dat ik de oefening niet met hèm wil doen. Eerst begrijpt hij me niet en vervolgens lijkt hij een beetje gepikeerd “Nou dan geef ik de matras wel aan iemand anders”. Ik vraag bij de begeleiding of er nog andere mensen “over” zijn, want ik voel me lullig dat ik uit de oefening stap. Natuurlijk zijn we met een even aantal en ik begin me steeds rotter te voelen. Niet alleen wijs ik hem af, ik ontneem hem ook nog eens de mogelijkheid om deze workshop te kunnen volgen. Hoe kan ik dat nou doen?

Roxanes vraag pakt de kern, ik voel me verantwoordelijk. Ik mag alleen maar goed voor mezelf zorgen als ik daarmee een ander niet in de weg zit.

Jij doet dat ook

Een paar weken later in de kroeg met vriendinnen.

“Wat ik dan niet snap is dat sommige mensen zo dicht bij je gaan staan, in de winkel bijvoorbeeld, alsof ze niet voelen dat dat te dichtbij is. Of in de stad, dat er dan zo’n hele groep loopt en ik dan maar op straat ga omdat ze geen ruimte willen maken. Dan denk ik, “Hallo! Ik besta toch, ik loop hier toch ook!”.”

Mijn irritatie komt er lekker uit. Een vriendin kijkt me aan. We concluderen dat ik twee strategiëen heb, flight of fight. Ik ga er omheen, desnoods naar de overkant van de straat of pomp mezelf op met een soort agressie en vind dat ze ruimte moeten maken voor mij.

“Je ziet hun ook niet Beke.”

“Jawel, ik zie ze, maar ze zien mij niet.”

“Nee, ik bedoel dat je alleen nog maar hun ‘slechte kant’ ziet, namelijk dat ze geen ruimte maken. Je ziet ze niet. Ik ga je nu toch even wat zeggen.”

Ze doet een stap naar voren en staat zo dichtbij dat ik alleen nog maar haar ogen zie. Ik schrik me kapot.

“Jij hebt dìt ook weleens bij mij gedaan..”

Ik protesteer, ik sta nooit zomaar zo dicht bij mensen, dat vind ik zelf namelijk niet fijn. Ja om vrienden een knuffel te geven bij begroeting, of als je mijn lief bent. Ze staat nog steeds voor me en zegt

“Jawel, met je energie heb je dit ook bij mij gedaan”.

Alsof ze me vol in mijn gezicht heeft geslagen, zo voelt het. Een heel stuk van hoe ik mezelf zie, hoe ik wil dat anderen me zien, hoe ik denk dat ik mijn best doe om andere mensen niet voor het hoofd te stoten of ze in de weg te zitten. Het hele zaakje dondert in elkaar. Mijn hoofd vergroot haar opmerking uit tot “JIJ BENT SLECHT, DE SLECHTSTE”. Lekker zo’n oude overtuiging die weer gezellig aanklopt. Ik schiet weg in mezelf en daar komen de tranen weer. Ik hoor niet meer wat ze zegt.

Vrij

Later als ik thuis ben is de cirkel rond. Ik ben niet verantwoordelijk voor de gevoelens van andere mensen en zìj ook niet voor die van mij. Als ik ruimte nodig heb, dan kan ik dat gewoon vragen en hoef ik het niet af te dwingen of te verwachten dat de ander het wel snapt. Het klinkt zo basaal en ik schaam me voor de verongelijktheid die ik vaak bij me heb (gehad). Het intern wijzen met het vingertje naar de ander die stom doet. It’s not a pretty sight. En ja, mensen irriteren mij, ik irriteer hen. Wat ik ook doe of hoe ik mijn best doe, er zullen altijd momenten zijn dat de ander mij niet zo goed trekt.

Ik app de vriendin en eindig met “Freedom!”

Nu de twee kanten aan elkaar verbonden zijn blijft de kern over en dat is alleen verantwoordelijkheid nemen voor mezelf. Dat mag de rest dan ook lekker voor zichzelf doen. 😉