Implanon-ever again

“Dan ga ik nu een sneetje maken.”

Oh my… Ik was blij dat ik al lag, want het zweet brak me uit en mijn knieën werden week. Ik hou niet van sneetjes. Niet per ongeluk door onhandig gebruik van een keukenmesje en al helemaal niet met voorbedachte rade. Maar wie A zegt, moet ook B zeggen. Of in mijn geval, als je kiest voor anticonceptie waar je drie jaar niet over na hoeft te denken, dan staat daar wel iets tegenover. Hadden ze er alleen niet zo duidelijk bij verteld toen ie hop met een kleine verdoving en een grote naald in mijn arm was verdwenen, zo’n anderhalf jaar geleden.

 

Terug naar het moment bij de huisarts, die hem niet had geplaatst, maar wel zou verwijderen. Terwijl ze het staafje eerst niet zo goed kon vinden (Wat?) kreeg ze hem er daarna niet zo goed uit (WHAT THE?!). Ik dacht nog, niet kijken B, niet kijken… Net zoals het domme meisje in de film alleen een donker huis ingaat, zo draaide mijn hoofd naar links en oh horror ik zag een half staafje, bloederig en met restje vetweefsel uit mijn bovenarm steken. Hij zat vast in het weefsel legde ze uit, dat gebeurde wel vaker. Zo’n twintig minuten duurde het voordat ze het ding eruit had. Ondertussen startte ik drie keer een huilbui in. Niet omdat het zo’n pijn deed, maar omdat ik sowieso al zo labiel als wat was die week. Bovendien was het gesjor aan mijn arm niet erg geruststellend. De huisarts leek op haar beurt een beetje van slag te raken van mijn emoties. Ze vroeg telkens of het wel ging en leek niet te kunnen bevatten dat er zulke emotionele vrouwen bestonden. Snikkend legde ik uit dat ik de avond ervoor bij Dance Dance Dance ook al hysterisch reageerde omdat Sylvana zo mooi Janet Jackson danste ondanks haar blessures. Zakdoeken vol lieve lezers. De huisarts sjorde ondertussen vastberaden verder.

 

We sloten af met de hechting. Die mocht ik er zelf over een week uithalen, aan 1 kant de knoop doorknippen. Ik slikte en vroeg me af of ik klaar was voor zoveel verantwoordelijkheid. Ze drukte me op het hart vooral terug te komen als het binnen een paar weken niet beter met me ging, doelend op mijn waterige ogen en hangende schouders. Met zonder mascara en wat trillerig over de zojuist ondergane operatie liep ik de behandelkamer uit. In de dagen erna ontwikkelde zich een volwaardige blauwe plek van een centimeter of acht rondom het kleine streepje met zwarte draad. Mijn fysiotherapeute reageerde vol verbazing op de duidelijk zichtbare beurse plek “Wat een gepruts!”, daarmee niet doelend op het vakmanschap van de arts, maar het letterlijke gepruts om dat ding eruit te krijgen. Yep, never again.

 

Waarom eigenlijk? (het informatieve stuk van deze blog)

Voor wie nog wil weten waarom ik er vanaf wilde. De Implanon is een ingenieuze uitvinding, drie jaar lang geeft het hormonen af en je draagt hem onder de huid in je arm. Na de pil en Nuvaring die ik met veel klachten had gebruikt was dit een nieuwe poging tot anticonceptie zonder al teveel hinderlijke bijwerkingen. Tot ik er een week of twee geleden helemaal klaar mee was. Wat een gedoe. Laat ik proberen een korte samenvatting te doen; wekenlang depressieve klachten toen hij net gezet was, onregelmatige menstruatie (lees bijvoorbeeld 3 weken achter elkaar ongesteld), eetbuien en verder nog wat vage klachten zoals haaruitval, slecht slapen, een verminderd libido. In combinatie met de laatste weken hele pijnlijke borsten en bijna dagelijks nieuwe onderhuidse pukkels in mijn gezicht waar je u tegen zegt. Ben je vrijgezel, krijg je dat. Last but not least, ik was eraan begonnen toen ik nog een relatie had, dus voelde het ook nog als een link naar mijn ex. Op internet las ik aanvullende verontrustende verhalen over hormonen in anti-conceptie. Allemaal goede redenen om het ding voortijdig te laten verwijderen. Nieuwsgierig naar wat er nu gaat gebeuren.

 

Ps de hechting…

Zoals de Terminator koelbloedig zijn eigen arm repareert, zo heb ik mijn hechting vandaag eruit gehaald. Nou ja, dat wil ik graag zelf geloven. Dat de hechting eruit zou gaan was duidelijk, alleen hoe? Het duurde even voordat ik mijn arm zo gepositioneerd had dat ik met de ene hand de huid strak kon trekken en met de andere het draadje kon doorknippen. Ik moest telkens opnieuw beginnen omdat het draadje weggleed uit het schaartje en ik als de dood was dat ik in mezelf zou knippen. Bovendien was de huid vandaag een beetje rood geworden rondom de contactpunten van het draadje met mijn huid, wat me extra nerveus maakte, laat het alsjeblieft niet gaan ontsteken! Ik overwoog nog een vriend of vriendin te bellen, maar wist niet wiens maag sterk genoeg zou zijn voor dit klusje. Onder het mompelen van de bemoedigende mantra “Kom op Beke! Je kan dit!” lukte het. Duidelijk aanwezig angstzweet kriebelde onder mijn oksels, maar hey, het is er weer eentje op de lijst: dat-kan-ik-heus-zelf-wel.

 

Was getekend, Uw bevende JungleReporter

 

 

2 Opmerkingen

Discussieer mee en vertel ons uw mening.

Adriantwoord
1 oktober 2015 om 18:49

Hormonen. Zouden verboden moeten worden. Geen grapje. Echt. Hoewel er dan weinig zo mooie stukjes meer te schrijven vielen.

Bekeantwoord
1 oktober 2015 om 19:09
– Antwoord aan: Adri

Ik lever mijn stukje er zo voor in 😉

Antwoord aan Adri Reactie annuleren