Berlijn, take my breath away

Berlijn, zaterdag 7 aug 2015

Onderweg
Het is half twee ’s nachts als ik besluit dat ik te moe ben en tòch voor het eerst alleen een technofeestje ga bezoeken. Ik ga deze drie dagen alles eruit halen wat erin zit. Het metronetwerk gaat tot verbluffend laat, alleen met iets minder soepele aansluitingen, dus ik ben lang onderweg. Bij Warschauer Strasse stap ik voor de zoveelste keer over en laat me meevoeren in een dikke stroom luidpratende en bierdrinkende mensen. Op de brug staat een tweemansband met volle overgave electromuziek te maken en de stroom verdikt en vertraagd op dit punt. Ik voel me een goed bewaard geheim, niemand weet dat ik bij niemand hoor vanavond. De mensen achter me denken dat ik bij de voorhoede hoor en de voorhoede ziet me niet eens. Op het volgende perron is het weer wachten op de metro.

Ingeburgerd
“You speak English?” Ik voel me erkend als bijna echte inwoner van Berlijn en gloei een beetje van trots. “Yes” roep ik enthousiast, bereid om deze toerist te helpen met metrokaarten of iets anders. Vervolgens krijg ik een verhaal van een net uitziende man over dat mensen elkaar niet meer willen helpen tegenwoordig. “They are selfish!” Daarna vraagt hij me, nog steeds een beetje sjacherijnig, om geld voor een overnachting. Ik heb die dag in de metro een gitaarspelend, zingend meisje en een dakloze man met vieze nagels muntjes in de hand gedrukt. Mijn hulpgeld is gevoelsmatig op voor dit moment. Ik zeg eerlijk tegen de man dat ik al meer mensen geld heb gegeven en voor hem nu dus niks heb. Hij neemt het voor wat het is en praat verder over zijn land, waar, als mensen vragen om geld of hulp, ze dat gewoon krijgen. “No questions about drugs, they say nothing and just give you the money.” Ja, dat was hier in Berlijn wel andere koek. Ik kan het ontkennen noch bevestigen, zo weinig Berlijnse inwoner ben ik.

Hulp
Vervolgens zegt hij “When I ask for help, I expect help!” Het klink logisch en toch… Hoezo kun je van anderen automatisch hulp verwachten? Op basis van dat je allebei mens bent en dat iedereen met een bepaalde hulpvaardigheid of goedheid is geboren? In zijn stem klinkt iets heel dwingends, het voelt voor mij alsof hij de verantwoordelijkheid buiten zichzelf legt. Hij is een slachtoffer omdat niemand hem wil helpen in het egocentrische Berlijn. Dan vertelt hij over de zonsopgang in zijn eigen land en hoe mooi het is en dat hij zijn land mist. Ik vraag hem uit nieuwsgierigheid of hij niet terug wil, wanneer het daar zoveel beter is en hij duidelijk heimwee heeft. Ik krijg er geen duidelijk antwoord op en denk; misschien is het makkelijker om te blijven zitten waar je zit en te schelden op de hulp die je niet krijgt. Een gemene gedachte, ik schrik er zelf van en druk haar snel weer aan de kant. Mijn metro arriveert en ik zeg de man gedag, ik heb hem geen geld gegeven, wel aandacht, misschien is dat ook iets waard.

Hoge nood
Bij Ostkreuz stap ik uit en activeer de app Here. Na een kwartier lopen kom ik bij een hek en gok aan het zicht op een groep rokende mensen buiten dat ik goed zit, de Kosmonaut. Mijn ID kaart mag ik tevoorschijn halen, standaardprocedure, en mijn tas wordt gecheckt. Het flesje water dat ik voor nood onderweg bij me had vliegt met een scherpe boog in de grote bak bovenop de andere flesjes. Duidelijke boodschap, je koopt hier je drank, alles van thuis is niet ok. Binnen valt de warmte over me heen, het zijn donkere betonnen ruimtes met een slechte airco en stampende techno uit twee zalen. In de derde oldskool hiphop, Funky Cold Medina van Tone Loc stuitert uit de box. Eerst de belangrijke dingen, ik moet heel nodig plassen en vraag aan de gepiercede, getatoeëerde en geblondeerde garderobedame waar ik de toiletten kan vinden. Ergens achterin en dan een hoek om. Mijn eerste hartverzakking, geen van de toiletten kan op slot in de gedeelde mannen- en vrouwenruimte. Het ruikt er fris naar pis zullen we maar zeggen, dit wordt hangen en niet zitten, zoveel is duidelijk. Maar hoe hou ik die deur dicht? Ik heb een flashback naar een festival in Zwolle waar ik zelf vergeten was de deur op slot te doen en de schaamte toen ik daar (godzijdank met een lang shirt aan) ineens in het volle licht stond omdat iemand de deur openrukte gloeit als vanzelf weer op. Sommige gevoelens verjaren niet. Maar ik moet, dus ik hang met èèn arm en mijn volle gewicht aan de hendel terwijl ik zo snel als ik kan plas. Het wordt verder weinig drinken vanavond.

Wel of niet?!
Een beetje onwennig loop ik rond, het is zo donker dat het ook hier niet opvalt dat ik alleen ben. Blijkbaar is dat een belangrijk item voor me, aangezien het weer voorbij komt. Ergens alleen heen gaan, ze zullen me wel zielig vinden en denken dat ik geen vrienden heb. Tenminste als het gaat om een dansfeestje, alleen naar een museum, dat kan dan weer wel heel goed. Ik hou er een rare logica op na. Langzaam wen ik aan de plek en begin me thuis te voelen. Ik haal een Corona met citroen, hoewel ik dat normaal gesproken nooit drink. Kersenbier is het enige bier dat ik wel lekker vind in het bierspectrum. Het is kortom een vreemde avond. Tijdens het dansen word ik ineens aangesproken, of ik mee naar buiten wil om te roken. Ik zeg dat ik niet rook, maar best mee naar buiten wil, de heer in kwestie ziet er aantrekkelijk uit. Zijn vriend (is dat nou een wingman?) stuitert achter ons aan. We belanden op een houten trappetje en hij draait een shaggie, met een losse filter voorin. We praten over vanalles in een mix van Engels en Duits en switchen naar de taal die ons het best ligt wanneer we even de juiste woorden niet kunnen vinden. Ik vind hem leuk en voel een kleine kriebel van onder naar boven trekken. De signalen zijn diffuus, hoewel we dicht naast elkaar zitten is er nauwelijks fysiek contact. Wanneer we gaan dansen verdwijnt hij na een minuut weer naar buiten, mij achterlatend op de dansvloer, met het bericht dat hij terugkomt. Maar dat duurt lang en ik merk dat het spel van erkenning en afwijzing is begonnen. In mijn hoofd zoek ik in het gesprek dat we hebben gehad. Ben ik te eerlijk geweest over wat dan ook? Heb ik niet genoeg hints gegeven dat ik hem leuk vond? Welke zin of welk onderwerp hebben hem afgestoten? Verdorie, waarom kan ik dit nou niet loslaten. Ik weet toch hoe dit werkt, je wil bevestiging dat je leuk bent, omdat je de ander leuk vindt. Als dat niet komt dan word ik onzeker. Het principe is in al die eeuwen geen ruk veranderd. Ik grom inwendig naar mezelf, was ik net zo lekker op weg deze dagen. Voelde me trots dat ik alleen op reis was en het leuk had. Voelde me relaxed dat ik met niemand rekening hoefde te houden en mijn eigen plan kon trekken. Voelde me blij dat ik mijn weg in een onbekende stad wist te vinden en precies deed waar ik zin in had. Ik had het goed met mezelf en het single zijn, de vrijheid, energie en kracht die daarbij omhoog kwamen bevielen me prima. Maar binnen het tijdsbestek van een uur ben ik weer veranderd in een hunkerende puber “Like me, like me!” Het is om te huilen.

Stug blijf ik dansen, ik heb besloten in ieder geval hem niet achterna te gaan. Dat kan ie op zijn buik schrijven. Wat later duikt hij weer naast me op en ik voel de opluchting. De buitenwacht heeft weer laten weten dat ik ok ben, signaal op groen. Die avond blijft het een half verhaal, dan is hij er wel, dan niet. Bij het afscheid wil hij mijn nummer om de dag erop wat af te spreken voor ik weer ga vliegen. Het lijkt nu dan toch helder te zijn en ik loop in het ochtendlicht glimlachend naar een metrostation. Het is een hele toer om thuis te komen en och man, ik moet die dag ook vroeg ontbijten en uitchecken. Na een onrustige slaap van anderhalf uur probeer ik mezelf wakker te krijgen met zwarte thee en jam met suiker. Ik besluit richting Alexanderplatz te gaan, daar mijn tas in een kluis te dumpen en te gaan shoppen voor schoenen, totdat de date natuurlijk belt. Ik hoop maar dat mijn vermoeide hoofd in het daglicht niet al teveel gaat tegenvallen. Ook heb ik een kledingdilemma, het enige dat nog een beetje schoon leek, is de badstoffen korte broek, zit heerlijk en toch een miskoop, Van voren ziet ie er prima uit, van achteren veel te los, alsof ik er nog een luier onder draag. In gedachten probeer ik uit hoe ik weg ga lopen van het terrastafeltje zonder dat de date mijn achterkant kan zien. Nee, dat is niet te doen. Er zit maar 1 ding op, ik moet ergens een niet te duur, maar wel ok uitziend jurkje zien te scoren. Ja, een op handen zijnde date doet rare dingen met me. Natuurlijk lukt het niet, zelfs de H&M kan niet leveren deze dag. Alles is te duur of zit raar. Sjacherijnig besluit ik het erbij te laten. Ondertussen heb ik elk half uur mijn telefoon gechecked, geen bericht. Het is inmiddels half 3 en een naar gevoel kruipt rond in mijn buik, dit gaat hem niet worden.

Een dolle boel
Ik vis mijn tas uit de kluis en besluit naar het vliegveld te gaan, veel te vroeg, maar ik ben er klaar mee. En toen kwam de bus niet. Na een half uur is er vanalles gepasseerd behalve die ene vliegveldbus. Een halte verderop zie ik meer mensen met koffers en trolleys wachten. Daarachter staat dan daadwerkelijk toch, ja hoera…! Oh nee, huh? Wat? Ineens zie ik het bordje Flughafen Tegel veranderen in Nicht Dienstbar. WTF. Ik ren zo snel mogelijk met een bonkende weekendtas tegen mijn been naar de bus. Nee, de bus vertrekt vandaag niet vanaf hier, alleen vanaf Hauptbahnhof. Potverdikkie en nergens staat het aangegeven. Wat is er gebeurt met de Deutsche Grundlichkeit? Zwetend en met onweer boven mijn hoofd loop ik terug naar de halte en roep in het wilde weg tegen de wachtende mensen dat de bus niet gaat en we naar Hauptbahnhof moeten. Dat levert me een verschrikte jongen en vader met Indiaas accent op wiens vliegtuig een stuk eerder vertrekt dan de mijne. Binnen enkele seconden hebben we een pact gesloten, zonder overleg is duidelijk dat we met zijn drieën als de sodemieter de omweg gaan afleggen. Waar de een loopt te zoeken, vraagt de ander hulp bij de infostand, waar de ander verdwaasd kijkt, loopt de een snel naar een stilstaande bus om verder te vragen of wijst de derde naar de wachtende metro die we moeten hebben. We zijn een doldwaas trio, maar het lukt ons, zwetend vliegen we de juiste bus in. Van alle emotie glij ik snel weg in een korte verwarde slaap. Bij het vliegveld schudden we elkaar de hand, bedanken elkaar voor de hulp en wensen de ander een goede thuisvlucht. Het is een mooi moment.

Nope
Eenmaal door de douane zak ik in elkaar op een stoel, man wat ben ik moe. Ik besef me dat mijn date me heeft laten zitten. Dat hij niet ineens zoals in een romantische film komt aanrennen, door de douane stormt en me zegt dat hij spijt heeft. Dat hij me echt leuk vindt en gewoon te onzeker is geweest om af te spreken. Of zoiets. In plaats daarvan komt de titel van de film “He’s just not that into you” omhoog drijven. De hele middag had ik een zeurend gevoel gehad, dat zich niet liet verdrijven met mijn zelfbedachte laffe excuses “Oh hij slaapt nu vast nog, of, hij heeft mijn nummer per ongeluk toch niet goed opgeslagen.” Feit is gewoon dat hij me niet leuk genoeg vond om nog contact op te nemen en dat vind ik tegen alle ratio in bijzonder pijnlijk.

PS Op zondagmiddag ontvang ik een Facebookuitnodiging en de melding dat hij het gezellig heeft gevonden en we nog maar een keer naar een feest moeten gaan. To be continued…

Uw JungleBerlijnReporter