Strand, mindfucks en een mooie avond.

Hij keek me verbaasd aan “Stelletjesdingen?” Met een collega zat ik te praten over strand, zwemmen in de zee en ik had zojuist verkondigd dat ik dat vooral iets vond om met een partner te doen. Toen ik het hardop zei vond ik het ook ineens bijzonder, waarom ging ik niet vaker met een groep vrienden. Of alleen, for that matter.

Ik ga
Gisteren was het een bloedhete dag en na mijn werk in Eindhoven bedacht ik me dat ik het van niemand ging laten afhangen, ik wilde hoe dan ook naar het strand. Op Rotterdam Centraal pakte ik dus niet de tram naar huis, maar haalde een bakje friet bij de Smullers en toen het treintje naar Hoek van Holland. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk, de laatste keer dat ik er was, was natuurlijk met een ex. Tijdens de wandeling naar het strand, die langer bleek te zijn dan ik had verwacht, werd ik met elke stap iets bozer. Ik liep op nette hakjes, aangetrokken voor het werk, niet per se comfortabel. Vanaf de andere kant passeerden groepjes mensen me, gezinnetjes, pubers, stelletjes. Ik was boos dat ik hier alleen liep. Wat zouden mensen denken? Waarom moest ik hier alleen lopen en kon ik niet zoals vroeger naast hem in de auto zitten, grapjes makend terwijl we het parkeerterrein vlakbij het strand opreden. Om daarna te besluiten of we eerst bij de strandtent een drankje zouden doen of meteen het zand op zouden lopen. Ik zat volledig in de slachtofferrol en onderwijl tikten mijn hakjes treurig door op de stoep. Kutzooi. Ah, daar was het parkeerterrein. Alsof ik naar een film keek zag ik ons staan bij de betaalautomaat, net terug van een warme dag, pratend over waar we in Rotterdam zouden gaan eten. Getverdemme, mindfucks.

First things first
Ik liep bijna het strand op en boog toen toch af naar links, de strandtent dan maar, meteen aangaan die handel. Ik besloot dat ik vandaag mijn allereerste prosecco alleen ooit zou gaan drinken. Aan een tweepersoontafeltje achter het glas met goed uitzicht op zee ging ik zitten. Een beetje ongemakkelijk wenkte ik de serveerster en bestelde de prosecco. Ze leek er niet veel van te vinden of deed heel goed alsof, haar blonde paardenstaart deinde mee terwijl ze terug liep de strandtent in. Een paar minuten later stond er een tintelfris koud glas voor mijn neus. Ik begon te ontspannen, de gesprekken van de andere gasten om me heen smolten samen tot een zachte warme ruis en niemand leek me echt op te merken.
Toen zag ik haar; blauwe jurk, blote voeten, blauwwitte juten strandtas, een grote spiegelende zonnebril op. Ze kwam van het strand en hield even in bij het terras. Zou ze net als ik overwegen hoe het was om alleen een drankje te doen? Ik wilde naar haar glimlachen, haar geruststellen en roepen, hey, het is best ok hoor zo alleen! Tot ik haar achterom zag kijken, een donkerblond jongetje in oranjeroze capuchonvest en een blond meisje in een lila Bennetton shirtje met hartje erop verschenen in beeld. Nog een paar meter daarachter liep een man in nette broek en dito schoenen, die in zijn hand nochalant en vanzelfsprekend haar leren sandaaltjes vasthield, zoals mannen die kunnen vasthouden voor hun geliefde. Met zijn vieren schoven ze in een hoek met gezellige bankjes. De kinderen verdwenen al snel weer richting het zand en zij voerden een geanimeerd gesprek.

<3
Na de Prosecco liep ik het strand op, ik zag de zee die nog vol was met zwemmende mensen. Ik keek naar al die mensen, het meisje in felroze shirtje dat op haar buik lag te lezen, gezicht naar de branding. De jongen in een knalgele broek die stond te vliegeren. Mannen met flesjes bier in hun hand, voeten net aan in het water. Een grote groep jonge kinderen, spelend en zwemmend in de golven, zorgzaam omringd door een paar volwassen. Het licht was ongelofelijk mooi en het water koel aan mijn voeten, ik voelde iets van blijdschap en ontroering tegelijk.
Een zanderige strandstretcher leek voor mij achtergelaten. De zon scheen warm op mijn gezicht terwijl ik erop ging liggen. In de verte zag ik een man met zijn metaaldetector voorzichtig over het zand bewegen. Daarachter een stelletje dat met twee kinderen kwam aanlopen, de kinderen sprongen meteen in een achtergelaten kuil. Het was een mooi stel, zij had een glas met roze drank in haar hand en een lange jurk aan die zachtjes golfde in de wind, hij stoeide met zijn zoontje in de kuil totdat deze richting het water rende. Twee oudere dames in het wit gekleed en een oudere heer liepen mopperend voorbij, wijzend op de achtergelaten blikjes, Pringleskoker en een verlaten handdoek. Ze praatten tegen elkaar over de troep “Dus ik zie haar lopen en ze gooit zo een blikje op straat. Zeg ik tegen haar, “Doe je dat thuis ook?” “Ja, zeg ze, dat doe ik thuis ook!” Nou ja, je gelooft t toch nie?”. De meeuwen scheerden lager over het strand nu het rustiger begon te worden.
 
Perfect…
Er was niks teveel en er was niks te weinig. Sommige mensen waren hier vandaag samen, sommigen alleen, iedereen verbonden door het zand en het water. Toen ik zin had om naar huis te gaan liep ik rustig terug. Op blote voeten, net als vroeger toen ik jong was wanneer we naar het strand gingen. Zelfs wanneer de straattegels prikten, gewoon omdat op blote voeten lopen zo fijn was en ik niet terug wilde naar de knellende schoenen of afglijdende slippers. In de trein kwam er een uitbundig viertal naast me zitten.

“Kom je ook van het strand?” vroeg een van de mannen nieuwsgierig?

“Ja,” zeg ik, anders zit je niet in deze trein hè! Ik knipoogde erbij terwijl de rest van het groepje begon te lachen. “Dat is scherp!” riep de enige dame in het gezelschap.

“Alleen?”, vroeg de man door.

“Ja.”

“Oh, enne doe je dat vaker, alleen naar het strand gaan?”

“Nee, zei ik, dit is de allereerste keer.”