Cynisme op het station (Column Straatnieuws)

Best een beetje trots, mijn eerste gedrukte column over cynisme 😉 in het Straatnieuws Den Haag / Rotterdam

Column_Straatkrant_vierkant_01

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik ben een cynische vrouw geworden. Waar en waneer weet ik niet, maar dat het zo is, dat weet ik zeker.

Beautiful
Toen ik vandaag op Rotterdam Centraal richting tram 4 liep werd ik ineens verrast door een jongeman. In mijn snelheid liep ik hem bijna voorbij, toen hij me stopte door me aan te spreken. “Excuse me, this might sound a bit random, but I saw you and thought you were beautiful, I just wanted to say that to you.” Ik was even verbaasd en reageerde vervolgens met “Awh, that is so sweet, thank you.”. Daarop vroeg hij of ik in a hurry was. En ik zei a bit. Hij stelde zich netjes voor als Sam en we schudden elkaar de hand.

Wat moet je?
Tijdens het korte gesprekje dat daarop volgde bleef ik wachten op the catch. Wat wilde Sam me verkopen nadat hij mijn vertrouwen had gewonnen? Een goed doel? Een staatslot? Was het een afleidingsmanoeuvre zodat een van zijn vrienden mijn zakken kon rollen? Wilde hij me meelokken voor een avondje drinken en dan wie weet wat nog meer? Ik was alert. Mij zouden ze niet zomaar te grazen nemen. Nog geen twee weken geleden werd ik namelijk gevangen door een frisse goede doelenjongen die me al van meters ver probeerde te lokken met een gedicht. “De zon straalt, de lucht is blauw, ik sta hier en ik zag jou”. Of zoiets, hou me ten goede. Waarop ik aangaf dat ik toch echt mijn best had gedaan om niet in zijn fuik te lopen en hij met een stralende lach zei, “Ja, dat zag ik, maar nu je toch stilstaat mag ik vijf minuten van je tijd?”. Ondanks mijn nee begon hij een verhaal over hulpbehoevende.. ik weet het niet eens meer. Waarom doen ze dat toch, je staande houden terwijl je al nee hebt gezegd. Of net te dicht bij komen staan. Of eerst vragen of ik voor zoveel geld in de gevangenis zou gaan en dan een link maken naar politieke gevangen. Of.. nou ja, enzovoorts, u begrijpt wat ik bedoel. Anyway. Toen ik Sam na een paar minuten vertelde dat ik mijn tram ging halen en dat het leuk was hem ontmoet te hebben herhaalde hij nog een keer dat hij me beautiful vond. Waarop ik zei dat het echt heel lief was en dat hij dat soort dingen vooral moest blijven zeggen tegen onbekenden. Ook toen verwachtte ik nog iets, dat hij bijvoorbeeld mijn nummer zou vragen wat ik dan netjes zou weigeren te geven. Ik keek hem aan en probeerde zijn blik te peilen. Nù zou het komen… en toen niets. Helemaal niets. We schudden elkaar de hand en gingen ons weegs.

Lief
In de tram werd ik emotioneel. Nou was daar potverdikkie iemand geweest die me gewoon een mooi compliment had gemaakt en ik kon niet geloven dat dat het enige was dat hij wilde doen. Sterker nog, ik wantrouwde ook de inhoud van het compliment, dit kon niet over mij gaan. Ik kwam net uit mijn werk en zo beautiful zag ik er niet uit. Enigzins verlept ja, eventueel sjacherijnig of bleek en een tikje moe wellicht, met een rafelig randje mascara onder mijn ogen, maar mooi..? Ziehier dames en heren, het overtuigende bewijs, ik ben een cynische vrouw. Met terugwerkende kracht realiseerde ik me dat Sam ècht iets heel liefs en kwetsbaars had gedaan.

Dus aan mannen die zomaar complimenten op straat aan onbekende vrouwen maken wil ik graag de volgende oproep doen: Blijf dat vooral doen, we hebben jullie harder dan ooit nodig.

 

Deel uw mening