“Lekker” in stilte bij jezelf komen

Nù!
Het donderdagavond, het weekend voor Koningsdag. Maniakaal zoek ik op “stilteretraite” en “stilteweekend”. Ik heb dringend behoefte aan weg zijn, nieuwe mensen en ben vooral ontzettend klaar met mijn eigen oeverloze gelul tegen vrienden over het verdriet van de liefdesbreuk waar ik doorheen ga. Bij pagina vijf van Google begin ik zwaar sjacherijnig te worden. Alles is ofwel absurd ver weg, ofwel op de verkeerde data, ofwel volledig gericht op God en aanverwante zaken, net niet wat ik nu zoek. Het zal me toch niet gebeuren dat dit niet gaat lukken. Ik stuit op een Bed&Breakfast dat ook een stilteweekend houdt, met yoga en meditatie. De middag erna gaan ze starten. Ha! Zie je wel, de aanhouder wint.

 

Naar
Lonneke van onze B&B zorgt voor de begeleiding in de vorm van meditaties, yoga en heerlijk eten. Ik mediteer thuis ook weleens, maar dan is het 10 minuutjes, lekker relaxed op mijn bank. Dit is het het betere werk; 45 minuten, netjes met een rechte rug op een kussen op de grond maal drie keer per dag, afgewisseld met yoga en loopmeditaties. Bij sessie 1 begint mijn schouder zo venijnig te steken dat ik intern heel veel lelijke woorden uitspuug. De pijn trekt vanuit mijn schouder door naar de hele rechterkant van mijn rug. Dit is niet vol te houden. Ik word warm, benauwd en misselijk.

 

Kappen nou!
Tot het punt komt waarop ik alleen nog maar wil opspringen van het kussen en Lonneke in het gezicht wil schreeuwen dat deze helse pijn niet de bedoeling kan zijn! Maar dat doe je niet. Je bent tenslotte een weldenkend en goed opgevoed mens. Los daarvan word ik geplaagd door gedachten aan mijn ex. Geen ontkomen aan, ik zit vol boosheid en verdiet, verdrink er bijna in. “Lekker bij jezelf komen…” denk ik. In stilte lopen er tranen over mijn wangen. Zachtjes probeer ik mijn neus op te halen en gluur door mijn wimpers naar een andere deelnemer die volledig ontspannen lijkt te zijn. Ik wacht op het verlossende geluid van de klankschaal dat maar niet lijkt te komen. Niet weten wanneer het klaar is verhoogt mijn spanning voor zover ik niet al aan de max zat.

 

Hulp
De ochtend erop vraag ik een 10 minuten gesprekje bij Lonneke aan. “Ik vind het mediteren echt heel lastig.. de pijn in mijn rug, ik weet niet meer hoe ik moet zitten.. Ik word er heel erg boos van en ik weet dat ik dat niet moet doen, maar het gebeurt toch”. Vervolgens begin ik te vertellen over mijn ex, de breuk en dat dat ook al iets is waar ik niet mee uit de voeten kan. Lonneke heeft vaker met dit bijltje gehakt, dat is duidelijk, ze vangt soepel mijn klaagzang op. Met een paar zinnen word ik weer rechtgezet op het spirituele pad. Lijden ontstaat doordat je de situatie niet accepteert zoals die is. Ik vind dit echt kut om te horen, maar het is wel waar.

 

Benoemen
Haar tip voor de meditatie; benoem wat je voelt of denkt en oordeel er niet over. Met deze nieuwe aanpak ga ik die middag na de lunch weer op het kussen zitten. Natuurlijk, daar gaat mijn schouder weer, ik voel de frustratie opborrelen. Ik zeg in mezelf “Pijn” en “Frustratie” en het bizar genoeg werkt het. Wat ik voel wordt niet aangenamer of minder, maar wel acceptabeler. Door het benoemen kan ik er afstand van nemen en dat creeërt ruimte. De hele sessie blijf ik in stilte benoemen wat ik ervaar. Een uitgebreid scala dient zich aan, van benauwd tot verdriet, van rust tot angst, in 45 minuten kan een leven aan emoties en gedachten aan je voorbij trekken.

 

Yeah baby
Die avond eten we ons toetje, yoghurt met banaan gebakken in manderijnsap en amandelschaafsel. Het is goddelijk. Mijn overbuurman aan tafel doet bij elke nieuwe hap even zijn ogen dicht. We eten in stilte wat zowel ongemakkelijk als fijn is. Volledig proeven, ik kan me niet herinneren wanneer ik dat voor het laatst heb gedaan. Daarna zie ik de schoonheid in mijn leeggeschepte toetjesglas, als een abstract schilderij staat het voor me, gedachten drijven een beetje lui door mijn hoofd. Het meest aanwezig is deze; ik daag mezelf uit door alle meditaties vol te houden en de pijn helpt daarbij, want als ik dit aankan, dan toch zeker nog veel meer.

 

Was getekend, uw mediterende JungleReporter

 

Deel uw mening