Paniek op 10

En toen dacht ik dat ik een hersenbloeding kreeg…

Hypochonder wide awake
Ik ben wel vaker ietwat hypochonderig, maar dit sloeg alles. Ik had die avond rare stekende pijn aan mijn linkerslaap en dat leek erger te worden toen ik in bed lag. Het volgende moment sloot ik mijn ogen en zag een raar soort stroboscoop effect. Nog geen tien minuten ervoor had ik gedacht dat ik vanuit mijn ooghoeken een grote zwarte spin zag (bleken de franjes van mijn shawl te zijn). Ik was er niet gerust op en deed het domste wat je kan doen. Jezelf verder opfokken en op Google kijken. Op Gezondheidsplein.nl las ik over verlamming (check, mijn arm tintelde, dus dat kon nooit lang meer duren), ernstige hoofdpijn (check), duizeligheid (check), zichtveranderingen zoals dubbelzien (ik dacht spin en stroboscoop vallen daar vast ook onder, dus check).

Testen
Volgens de site kon je testen of er sprake was van een hersenbloeding, met een bonkend hart probeerde ik te glimlachen en voelde met mijn vingers of mijn beide mondhoeken wel gelijk omhoog kwamen en ik geen scheefhangende mond had. Wie moest ik bellen? 112? Kwam ik dan nog wel uit mijn woorden dan aan de telefoon? Zachtjes probeerde ik wat zinnen uit en dat ging godzijdank nog prima. Misschien zat ik mezelf wel op te fokken. But then again, als er wel wat aan de hand was was, dan zou ik straks niet meer kunnen bellen en zou ik pas morgenochtend gemist worden als ik niet kwam opdagen op een klus. Tegen die tijd zou ik allang… STOP! Ik moest rustig doorademen, stoppen met flippen en gaan slapen. Rechtop zittend in bed checkte ik nog een keer mijn armen door ze omhoog te strekken en stelde voor de tweede keer vast dat ze niet verlamd waren. Op mijn rug liggend was er maar half gerust op. Daardoor hield ik mezelf nog een paar uur uit de slaap, want elke keer als ik bijna wegzakte ging ik onsamenhangend denken en daardoor schrok ik weer wakker, “Zie je wel! Het is toch niet goed!” denkend.

Stress enzo..
Het was een enerverende nacht zullen we maar zeggen. Natuurlijk werd ik de ochtend erna gewoon wakker en ging brak en geïrriteerd, maar springlevend naar mijn klus. Ik had mezelf flink te pakken gehad, dat doen niet veel mensen me na. Na een gesprek met een vriendin concludeerden we dat het waarschijnlijk een combi was van een soort migraine die ik niet als zodanig had herkend, stress en twee heftige gesprekken op 1 dag die me uit balans hadden gebracht. De tintelingen in mijn arm kwamen doordat ik er onhandig op had gelegen. Ik heb het al eerder geblogd, het lichaam is een fantastisch en subtiel afgestemd mechaniek waar je respectvol mee om moet gaan. Dit was niets anders dan een waarschuwing dat ik rust nodig had. De nacht erna ging ik dan ook knock out en pakte zo’n 10 uur slaap om bij te tanken. Les voor de volgende keer, rustig blijven en vooral nooit ofte nimmer online gaan wanneer je denkt dat je iets hebt.

Was getekend,

uw stressige JungleReporter