Emoties, ze doen wat ze zelf willen

Ze doen wat ze zelf willen
Laten we het eens hebben over emoties. Die dingen, die je niet kan vastpakken, maar die soms harder aankomen dan een sloopkogel met Miley erop. Hoe werken die bizarre, ja, hoe noem je ze eigenlijk, electropulsjes in je hoofd? Het is toch een raar idee dat we de hele dag door vanalles beleven en daar waarheden aan verbinden, door dat gezoem in je brein? Wat ik vaak denk “Dat doet maar”. Emoties wandelen naar binnen, ploffen op mijn bank en schoppen hun schoentjes uit. Vreten mijn keuken leeg of gaan de boel wat opleuken als ze er zin in hebben. In de vensterbank hangt er eentje te relaxen in de zon, terwijl onder mijn bed iets donkers en duisters kruipt waardoor ik zekerteweten nooit een voet buitenboord laat hangen in de nacht… Alsof het buiten mij omgaat, ze komen en gaan. Kan ik wel zeggen, dit is mijn huis en hier gelden mijn regels, zoals bijvoorbeeld, ik wil vandaag rust, maar daar lijken ze zich weinig van aan te trekken.

Je kan er niet van opaan
Ik vind ze onbetrouwbaar, ja dat bedoel ik niet lullig, maar het is toch ook gewoon zo? Zat je gisteren nog gezellig warm tussen twee porties geluk ingenesteld, zijn die vandaag getransformeerd in je grootste nachtmerrie en weet je niet hoe snel je er vanaf moet komen. Dan blijken ze zichzelf ineens te hebben vastgeketend, sleuteltje ingeslikt, je krijgt ze met geen stok de deur uit. Prima! Jullie je zin! Blijf dan ook maar slapen, ik klap de slaapbank wel weer uit.

Ze bedoelen het niet kwaad, dat weet ik ook wel. Ik bedoel, uiteindelijk maak ik de verhalen in mijn hoofd en zij komen onmiddellijk opdraven wanneer het nodig is. Dus denk ik ‘Wat een heerlijke dag’, dan sprint geluk mijn kant op. Denk ik, ‘Wat is me nou voor naaistreek geleverd?’, dan staat boosheid meteen in mijn kamer. Met twee geladen revolvers ‘Waar is de vijand?’ en als rugdekking heeft hij verdriet meegenomen. Wanneer boosheid zijn revolvers volledig heeft geleegd springt verdriet op als een meisje uit een taart en iedereen is verbaasd, want huh, je was toch boos?

Dienstbaar
Ze zijn dus vooral heel dienstbaar. Ze doen precies wat ik ze vraag, alleen heb ik dat zelf vaak niet door. Ik laat me zo meeslepen in mijn eigen avonturenverhaal dat ik niet meer zie dat ik degene ben met de pen in mijn hand die de woorden schrijft. Dus denk ik dat ze me overvallen, als een te hoge golf die je meesleurt en onder water laat ronddraaien, zodat je boven en onder niet meer herkent. Het zout bijt in je ogen en snakkend naar adem kom je omhoog. Godzijdank, je leeft nog. Dan blijkt ineens dat je helemaal niet zo ver van de kust was en je daar best kunt staan. De golven trekken zich terug en wanneer je naar het strand loopt weet je gewoon dat de zon schijnt om je te drogen.

Zo is het ook met emoties, ze lijken oncontroleerbaar over me heen te spoelen, maar als ik het allemaal nou niet te serieus neem, dan blijk ik gewoon nog te kunnen staan. Dan kan ik zien dat die naaistreek misschien niet zo bedoeld was en er twee kanten aan een verhaal zijn. Dat blij niet beter dan boos is en verdrietig niet beter dan melancholisch. Dat ze allemaal hun waarde hebben en komen omdat ik ze uitnodig, omdat ze passen in mijn verhaal, dat ik op elk moment kan herschrijven.