La grande bellezza in Rotterdam

So good
Mijn armen wervelen door de lucht terwijl een koude druppel condens van het plafond in mijn nek valt. Ik voel me heerlijk, de muziek pulseert en ik sluit mijn ogen en golf mee op warmte en energie van alle andere dansende mensen. Wanneer ik ze opendoe is de ruimte nog surrealistischer door het licht van de laser die over het publiek breekt en de rook die alle scherpe randjes in mijn blik wegfiltert. Ik ben hier. Zweet kriebelt langs mijn rug en ik lach en blijf lachen omdat de muziek zo perfect aansluit bij wat ik voel. Naast me staat een onbekende jongen en we lachen naar elkaar omdat hij het net zo gaaf vind als ik. Tenminste, dat denk ik. Beneden in de zaal zie ik de twee vriendinnen met wie ik ben gekomen allebei in hun eigen ritme en op hun eigen eilandje dansen. Het is eigenlijk veel te druk en ik ben blij dat ik boven op het balkondeel sta. Het glas rode wijn dat ik thuis heb gedronken is allang uitgewerkt en de roes die ik voel is er een die komt vanuit mijn lichaam dat maar niet ophoudt met bewegen, omdat de muziek niet ophoudt met spelen.

Afgelopen
Om half 5 fiets ik door een koud en rustig Rotterdam naar huis. De tegenwind zorgt ervoor dat ik er lang over doe, de warmte van het dansen ebt langzaam weg en thuis heb ik een extra hete douche nodig om weer op te warmen. Ik ben moe en verlang naar mijn bed. Wanneer ik weer wakker word is dat veel te vroeg en toch lukt het me niet meer om in slaap te vallen. Ik voel me leeg, melancholisch en gedachten die ik niet wil hebben dringen zich op. Alles lijkt zinloos. De blijdschap van de avond ervoor is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een emotionele kater in een vermoeid lichaam. De dag trekt voorbij zoals wolken drijvend in een grijze herfstlucht. Ik voel me niet langer verbonden met de wereld om me heen en lijk ook geen gevoel meer te hebben voor wat anderen van me zullen denken. Zo zelfbewust en daardoor onzeker als ik op andere dagen over een metroperron kan lopen, zo ontzettend kan het me nu helemaal niks schelen hoe ik loop of overkom. Dat is dan wel weer een heel prettig gevoel.

Thee
Thee drinken met een goede vriendin bij The Tealab brengt me wat terug naar de realiteit. Maar op de achtergrond blijft een subtiel gevoel van leegheid aanwezig, ook wanneer ik heb gegeten, gedronken en gepraat over wat me bezighoudt de laatste weken. Terug naar huis. Ik besef me dat dit de kosten zijn voor de leuke avond van gisteren. Ik heb mezelf uit balans gebracht, het ritme van mijn lichaam genegeerd qua tijd en voeding. Zo sterk als het lichaam is, zo perfect en sensitief is het afgesteld. Het reageert wanneer het niet met aandacht en respect wordt behandeld. Ik was gisteren al licht misselijk van vermoeidheid voor ik de deur uitging. Maar de onrust in mijn gedachten moest en zou opgelost worden op de dansvloer. Ik heb gezweet en gezweet, maar was te beroerd om voor mezelf een spaatje te halen, omdat ik geen zin had om door de menigte heen te worstelen. Een avondje gaan voor vergeten valt de dag erna niet te negeren en komt extra hard aan.

Decadent
Zeg ik dan nu dat ik achteraf liever gisteren gewoon op tijd naar bed was gegaan? Nee. Op sommige avonden wil ik helemaal opgaan in het geheel. Hedonistisch noemde een vriendin het over de app. Dat is precies het juiste woord, ik moet meteen denken aan een scène uit de film La Grande Bellezza (de grote schoonheid). Een feest voor rijke mensen op een dakterras, uitzinnig dansend, waarin zelfs de lelijkheid mooi wordt en drank zijn werk heeft gedaan, soms vertraagd het beeld, dan weer knalt de muziek en het beeld vol in je gezicht. Kijkend naar zo’n scène wil ik niets liever dan er onderdeel van uitmaken. Volledig opgenomen in het licht, de kleuren, muziek, waarin elk moment, elke cel, elke molecuul een gouden randje lijkt te hebben, stralend van binnenuit, ademend dat er geen belangrijker of vollediger moment is dan dit. Tegelijk denk ik dat het niet bestaat, dat wat ik denk te zien en wil voelen een concept is dat ik er van buitenaf op heb geplakt. Dat het leeg is. Perfectie die niet kan. Maar dan dansend in een nacht als gisteren, zonder rijke mensen, in een vage tent vol met onbekenden, een rookmachine en condens die van de muren druipt, dan komt het gevoel er aardig dicht bij in de buurt.