Opruimchallenge
– Voor Esther, Mirjam, Maarten en andere mensen die post van mij kregen. –
Ik postte al foto’s van spulletjes die ik opruim, blogde al eerder over minder input en eind vorig jaar ben ik in het verlengde daarvan begonnen aan de game van the Minimalists (http://www.theminimalists.com/game/), namelijk een maand lang elke dag dingen uit je huis wegdoen, weggeven, weggooien, verkopen, als het maar weg is. Dag een, 1 ding, dag twee, 2 dingen enzovoorts. Na 30 dagen heb je 501 spullen uit je huis verwijderd. Omdat ik geen mede-challenger kon vinden ben ik gewoon begonnen. Een beetje ongestructureerd, dat dan weer wel. Ik heb me niet gehouden aan de mooie opbouw, maar ben at random spullen gaan wegdoen en heb die elke dag afgetrokken van het totaal.
Best lastig qua telsysteem, sommige dingen zijn heel duidelijk, een cd-speler is èèn ding wegdoen. Maar een stapel kaarten en foto’s bijvoorbeeld? Tel je de stapel, dus èèn? Tel je de losse foto’s? Of iets er tussenin? Ik heb een beetje gemiddeld hier en daar 😉 Inmiddels zit ik op dag 24 en zou ik volgens de berekening 300 items hebben moeten wegdoen. Streber als ik ben wilde ik daar overheen, dus ging ik vanavond naarstig op zoek naar meer spullen, eindscore 312, dacht het wel. Lp’s, oude acrylschilderijen en kruidenpotjes die over datum waren moesten eraan geloven. Weg, weg èeeeen weg.
Bizar aan hoeveel dingen ik heb vastgehouden door de jaren heen. Fotolijstjes die ik niet eens mooi vind. LP’s gekocht om de hoes en vervolgens nooit opgehangen. Boeken die ik nog steeds moet lezen. Stapels tijdschriften “een mooi tijdsbeeld” en “voor als ik collages wil maken”. Een spiegel van Madonna, zo lekker jaren 80. Koelkastbewaarbakjes zonder deksel (waar verdwijnen die toch altijd naar toe?). Een politieblousje en een oranje boa voor een verkleedfeestje waar ik nu al 8 jaar op wacht. Cadeautjes die ik niet meer of zelfs nooit leuk heb gevonden.
Ik had nooit gedacht dat ik het zo lekker zou vinden om op te ruimen. Maar echt intens lekker. Het is bevrijdend om iets uit een kastje te kunnen pakken zonder vanalles te moeten verplaatsen. Bevrijdend klinkt misschien overdreven, maar zo voelt het wel. Heerlijk om weer te weten waar ik iets kan vinden zonder een gestresste zoektocht door huis. Om boeken niet meer te hoeven lezen en collages niet meer te hoeven maken, oh yes!! Omdat ik t.z.t. ook wil verhuizen, gniffel ik nu al dat ik straks minder hoef in te pakken en de trappen af te slepen. Bovendien voelt het alsof ik flexibeler ben in het zoeken naar een woonruimte. Dat ik niet hoef te denken “ja, maar daar passen al mijn spullen nooit in”. Wat overblijft zijn meer en meer de spullen die voor mij echt van belang zijn. Die ik telkens met plezier gebruik, draag of waar ik van geniet om ze te zien staan.
Krijg je dan geen spijt?
Heel eerlijk gezegd weet ik voor de helft al niet meer wat ik weg heb gedaan. Net zoals ik niet eens precies wist wat ik had, sommige dozen trok ik vol verbazing open. Natuurlijk is het fijn wanneer herinneringen terugkomen als je sommige voorwerpen weer ziet. Maar was ik minder gelukkig toen die herinneringen nog netjes in mijn hoofd opgeborgen waren? Nee. Ik was me onbewust van deze herinneringen, dus miste ik ze niet. Wanneer ik echt moeite heb om iets weg te doen, dan maak ik er een foto van. Sommige belanden op mijn blog, sommige gewoon opgeslagen op de computer.
Of ik de eindstreep van 501 ga halen weet ik niet, we zullen het zien. Ondertussen loop ik zo nog maar even naar de papierbak en ligt er een boekje van Kees van Kooten klaar om morgen op de post te gaan. Mooi meegenomen als ik andere mensen ook blij kan maken met mijn opruimmanie, hmm, of is het nou juist onaardig dat ik ze ‘opscheep’ met nieuwe spullen?