Begrafenis

Dit weekend hebben we een nicht van mijn vader begraven, ze is 88 jaar geworden. Ze woonde de laatste jaren in een zorgtehuis. Ik kende deze dame niet goed, niemand herkende me dus ook toen ik binnenkwam in de wachtruimte van de begraafplaats.

‘Bent u van het Zorgtehuis?’

‘Nee, ik ben de dochter van Henk.’

‘Ach? Wat leuk om je te ontmoeten! Zo’n leuke man, je vader. Ik heb je moeder ook nog gekend trouwens.’

‘Ja, dat is inmiddels ook alweer vijf jaar geleden.’

‘Vijf jaar? Zo, de tijd gaat toch snel hè. Zo verdrietig.’

‘Ach ja, het hoort bij het leven.’

Wat is dat toch, dat ik zelf ook verval in cliché uitspraken als het gaat om de dood. “Het hoort bij het leven”, ik had mezelf toch graag iets persoonlijkers horen zeggen wanneer het gaat om het overlijden van mijn moeder.

 

De begrafenis was gristelijk, er werden psalmen gezongen. De eerste playbackte ik nog mee, maar dat voelde toch wat hypocriet. In aanwezigheid van God kun je misschien beter eerlijk toegeven dat je zelf iets minder gelovig bent. Volgens de predikant waren we dankbaar dat er in deze kapotte wereld zoiets als Jezus bestond die de weg is en die woningen heeft voorbereid in het huis van onze Vader. Plek is er voor iedereen. Hoe zou dat eruit zien?
Staat er een enorm kasteel of zijn het portiekflats geworden? Heeft Jezus rondgerend met een checklist om te zorgen voor sfeerverlichting en verse bloemen op de tafel in elk huis. Loop je er naar de supermarkt of zorgt God dat er dampende bitterballen vanuit het niets op je tafel verschijnen? Is het eigenlijk allemaal op tijd afgekomen voor de eerste gasten arriveerden? Het huis van de Vader, ik kan me er geen goede voorstelling van maken.

 

Het regende lichtjes terwijl mannen met hoge zwarte hoeden de kist op hun schouders droegen. Het graf was helemaal achteraan op de begraafplaats. We liepen in een plechtig tempo. De voorhoede net achter de kist, met een regenboogkleurige paraplu, in ernstige stilte. In de achterhoede begon het al gezellig te worden. Men kon bij wijze van spreken de koffie al horen pruttelen en verheugde zich op het bijpraten met familie.

 

Die verwachting werd ingelost, het was lekker warm in de koffiekamer en er waren lieve dames die koffie en thee bleven bijschenken. Krentebollen, broodjes kaas en ham op grote schalen in het midden van de tafels. Iedereen warmde weer op en de eerste lachsalvo’s om familie anekdotes rolden door de zaal.

 

De nicht van mijn vader had tijdens haar leven veel geschilderd. Een deel van de kleine schilderijtjes en aquarellen stonden vrolijk tegen de muren opgesteld. Landschappen, bloemen en een verdwaald stilleven met een fruitschaal. Haar broer had aan het einde van de dienst verteld dat hij en de familie het zeer op prijs zouden stellen wanneer iedereen als aandenken een schilderijtje mee zou nemen.

 

Daardoor veranderde de koffiekamer een beetje in een klein veilinghuis. Mensen die de koffie ophadden of uitgepraat waren liepen keurend langs de wanden. Pakten iets op, bespraken of dit de juiste keuze was. Zetten het toch even weg om ook nog een blik op de schilderijtjes aan de overkant te werpen. Ik vond het fantastisch, tastbaar vrolijke herinneringen. Ik ga dus mooi dit jaar beginnen met schilderen, dan kan ik met een beetje geluk nog een goeie voorraad aanleggen. Verzoekjes via de email zijn welkom. Je moet het tegen die tijd wel even zelf komen afhalen, ik kan er helaas niet bijzijn, maar broodjes en koffie zijn included.

Deel uw mening