Fight for your right not to party

Je hebt zitfeestjes, sta-feestjes, dansfeestjes, sjansfeestjes, drankfeestjes, pillenfeestjes, spelletjesfeestjes, praatfeestjes, indekeukenishetleuker-feestjes, verjaardagsfeestjes, housewarmingfeestjes, geslaagd!feestjes, verkleedfeestjes en zo zijn er vast nog een aantal die ik nu vergeet.

Ik hou van alle feestjes! Alhoewel… Ik heb heel lang gedacht dat ik van alle feestjes hou. Tot nu toe, da’s al met al toch zo’n 30 jaar feestvieren gok ik. Het moment dat ik me iets anders realiseerde is nog niet zo lang geleden, toen ik op de uitreikingvaneenprestigieuzeprijs-feestje was. Er waren veel mensen die ik niet kende en een aantal die ik wel kende. Namelijk de genomineerde vriendin die ik wilde supporten en waar ik heel trots op was. Een stukje van haar familie en nou ja, dat was het wel. De vriendin was druk met het vereiste netwerken. Bleef over de familie, allemaal lieve mensen, maar die had ik zo weinig gezien dat ik even niet wist wat ik moest vragen of zeggen om weer een brug te slaan.

Zo stond ik daardoor ineens in gesprek met een kunstdame die ik een jaar of drie geleden voor het eerst en voor het laatst had gezien. We hadden het over de nominaties, kunst en reizen. Je zou denken dat je daar toch redelijk mee uit de voeten kan qua onderwerpen en toch wilde het niet echt vlotten. Voor mij dan. De buitenwereld zag gok ik een geanimeerd gesprek tussen twee vrouwen. Ik stelde veel vragen en zij gaf veel antwoorden. Het was een mooi evenwicht. Ergens in het midden van dat gesprek bedacht ik me: ik hou niet van feestjes. Ik vind het oprecht verschrikkelijk om hier zo met zomaar iemand te staan praten. Ik speel al 30 jaar dat ik van feestjes hou. Maar het enige dat ik doe is bluffen dat ik een outgoing en sociaal persoon ben. Kijk mij! Kijk hoe goed ik interacteer met onbekenden! Kijk hoe ik niet verlegen ben! Met die realisatie hielp ik mezelf niet echt om wat meer op te warmen voor het gesprek. Ik wachte dus ongeduldig op het juiste moment waarop ik zou kunnen ontsnappen. Na de zucht van mijn gesprekspartner “Japan, daar wil ik ook graag heen” en nog wat verantwoorde vragen van mijn kant over hoe de situatie nu zou zijn met de kerncentrales maakte ik me er met een jantje van leiden vanaf. Wie de volgende zin nog nooit heeft gebruikt liegt. “Sorry, ik moet even naar het toilet.” Waaraan ik nog toevoegde “Dan laat ik je nu wel alleen, dat is niet zo aardig natuurlijk”. Zij speelde gelukkig het spel mee: “Ik red me prima hoor!”

Daarmee had ik me van alle verantwoordelijkheid ontdaan en weg was ik als Miepmiepzoefzoef richting het toilet. Vanaf daar een app naar een goede vriend die nog zou komen. “Wanneer ben jij er?” Met daarachteraan een zielig kijkende selfie met daarin de tekst “Help..” (inderdaad, die bovenaan deze blog staat) Aangezien ik slim had gekozen voor de onbeheerde bovenverdieping vond ik dat ik best 10 minuten op het dichtgeklapte toilet kon blijven zitten, voor iemand zich zorgen zou gaan maken. Aldus geschiedde. Ik maakte nog wat selfies. Deed een plas. Maakte per ongeluk een foto van het plafond. Haalde mijn haar los, deed het opnieuw vast en checkte of met de make-up nog alles ok was. Daar op het toilet vroeg ik me ook af wat dat toch was met feestjes en mij. Ik hou heus best wel van feestjes, maar dan wel specifiek van die waar ik voornamelijk mijn vrienden tegenkom of waar ik kan gewoon lekker dansen. Ofwel, de voor mij sociaal makkelijke feestjes. Waar ik niet in gesprekken kom vast te zitten met mensen die ik nooit meer ga zien.

Hoe ben ik dan toch uren en soms nachtenlang beland op al die andere fuiven? De miscommunicatie met mezelf is gok ik deze geweest: “Ik doe of ik veel plezier heb, door met iedereen te praten en te lachen. Dan lijk ik vrolijk, open, makkelijk in de omgang, sociaal en grappig. Als ik dat nou gewoon de hele avond volhou, dan bèn ik het vast ook en heb ik dus een leuke avond gehad.” Het in stand houden van het plaatje verwarde ik met het ècht leuk hebben. Ik dacht daarbij altijd dat andere mensen mij op die manier ook het leukst vonden.

Ik realiseerde me zittend op de pot hoeveel energie ik had gestopt in dat sociaal wenselijk doen. Bijvoorbeeld door naar verjaardagsfeestjes te gaan van een vriendin die een hele andere vriendenkring had. Waarbij de vriendin waarvoor ik kwam altijd hysterisch blij was met mijn komst, maar die na de drie welkomstzoenen alweer door moest naar de volgende gast. Of netwerkborrels waar ik verplicht gezellig of geïnteresseerd deed. Kroegfeestjes waarbij ik mensen niet verstond en op de gok lachte en ja of nee riep. Enzovoorts, voel je vrij het lijstje aan te vullen als je iets herkent.

Even terug naar het begin. Waarbij ik vooraf nog wel de voetnoot wil maken dat ik spelletjesfeestjes altijd leuk heb gevonden. Stoelendansen, appels happen (in die bak water waar iedereen al met zijn bakkes in had gehangen en dus het kwijl van je halve klas in dreef), verkleedpartijtjes, spijkerpoepen, aardappelracen, koekhappen, playbackshows.. Loved it. Maar goed, ik dwaal af. Terug naar de verjaardagspartijtjes van klasgenootjes. Dat zijn misschien wel de eerste duidelijke signalen van buiten je familie of je wel of niet ok bent. Werd je gevraagd, dan zat je goed. Werd je niet gevraagd, dan was er vast iets mis met je. Uitnodiging krijgen, cadeautje kopen, gaan, meedoen en thuisgebracht worden. De optie van niet gaan bestond niet eens. Zou dat het zijn? Door de buitenwereld geaccepteerd willen worden en daarom maar zo goed mogelijk meedoen. Want hey, wie houdt er nou niet van een feestje?

Ik dus, want ik ben gewoon net iets minder sociaal en net iets meer verlegen dan ik al die jaren heb willen toegeven. Ik geef mezelf bij deze voor 2015 feestvrij en gok dat ik na deze post ook geen uitnodigingen meer krijg, wat dan weer een bonus is. Ik kies ervoor om alleen nog maar daarheen te gaan waar ik echt zin in heb. Ik geef mezelf toestemming om op elk mogelijk moment af te haken. Of om op elk mogelijk moment aan te haken. Als klap op de vuurpijl, ik ga dus geen gesprekken meer op gang houden die niet vanzelf lopen. Kom maar door met de awkward silences. Kortom, ik ga lekker doen waar ik zelf zin in heb. Mocht je me dus vanaf nu op een feestje zien, weet je zeker dat ik er ben omdat ik het leuk vind en niet omdat ik vind dat ik het leuk moet vinden ;-).